Λου Μαρίνοφ, «Πλάτωνας Οχι Πρόζακ», εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 25
Το «Πλάτωνας Οχι Πρόζακ» ουσιαστικά είναι ένα ογκώδες κίτρινο χαρτάκι (τα διάσημα post-it) που θα μπορούσαμε όλοι να κολλήσουμε σε σημείο όπου έχουμε συχνή πρόσβαση, ώστε να μας υπενθυμίζει πόσο πολύ παρεξηγήσαμε τη μούμια για άνθρωπο και τούμπαλιν. Νομίζαμε επί δεκαετίες, αν όχι αιώνες, ότι φιλοσοφία είναι ακατάληπτες φράσεις που βγάζουν νόημα μόνο για
τους ειδικούς και όχι συμπαντικές εξισώσεις που λειτουργούν εξίσου καλά το 1.000.000 π.Χ. με το 1.000.000 μ.Χ. στη Μαδαγασκάρη, στην Αθήνα, στον Σείριο, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Η φιλοσοφία στην ουσιαστική αποτύπωσή της στον κόσμο μας είναι η μέθοδος που γεννά ο Ερως. Η ακατάλυτη σχέση του ανθρώπου με την Αλήθεια. Δηλαδή η έλξη που ασκεί το όλον προς το μερικό. Αφθαρτη, αιώνια, υπερτοπική. Μπορεί η σταγόνα να μείνει μακριά από τον ωκεανό; Μπορεί. Για πόσο; Για λίγο. Η υπαρκτική προδιαγραφή είναι η ένωση της σταγόνας με τον ωκεανό, όχι ο αδιάκοπος και ανεπίστροφος αποχωρισμός τους. Η φιλοσοφία είναι ένα παιδί της Ελλάδας. Αυτό το παιδί άνοιξε τα φτερά του και ταξίδεψε παντού σαν φωτόνιο που δαπανά εαυτόν στον χωροχρόνο για να σκορπίσει νόημα με το Ν του Νου κεφαλαίο. Στην Ελλάδα θα επιστρέψει το Νόημα, ολοκληρώνοντας την ακατανόητη για τους χθόνιους σπειροειδή πορεία του, και από εκεί θα ξεχυθεί πάλι προς τον τόπο και τον χρόνο για να τον πληρώσει με τη θεία ουσία της Αληθείας.
Ηνίοχος
Ο νεοκλασικισμός μαζί με τις τευτονικές - νορμανδικές αιθάλες και τις βορειορωμαϊκές ίντριγκες κόστισαν στην ανθρωπότητα πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζουν οι ειδικοί. Την καθημερινή χρήση της φιλοσοφίας στον άπελπι ανθρώπινο βίο την κατέστησαν ουτοπία. Ο ρομαντισμός, η νοσταλγία είναι ασθένειες «τερματικές», όπως λένε στη Δύση της τεχνολογικής υπερδομής και του πνευματικού σουρσίματος στο άνευ σκοπού υλικό τέλμα. Αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά καρυκεύματα μιας κάποιας λογοτεχνίας - ο Θεός να την κάνει. Ούτε για λίγο δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το άτεγκτο και σκληρό φως της Πραγματικότητας - σε όλες τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις της. Τις γεμάτες χυμούς, αίμα, έρωτα έννοιές της τες κατάντησε φαντάσματα, φθισικές αποτυπώσεις ενός κόσμου που δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Το πόσο βλάσφημη σκέψη ήταν τούτη δεν είναι δυνατόν να φανταστεί κάποιος παρεκτός του ιδίου του Αδη.
Τώρα, έπειτα από δεκαετίες υλικής προόδου και πνευματικής οπισθοχώρησης στον κόσμο της σκοτίας, της απουσίας, του ψύχους που ορίζεται από το γινόμενο της απόστασης από τον Θεό επί τον βαθμό της απελπισίας που προκαλεί το αφόρητο μήκος της, οι Ελληνες επιστρέφουν.
Ο λαός μας πρέπει να κάνει μια χάρη στον εαυτό του: Να αντέξει. Να κάνει λίγη υπομονή μονάχα. Χιλιοστά απέχει από το επιβληθέν σκοτάδι η λάμψη του ημέτερου, εθελούσιου, αυτογέννητου πυρός. Είναι κατανοητό πόσο δύσκολο φαντάζει να μένεις πολίτης, όταν η επιβίωση διατάζει την υπαγωγή σου σε κατάσταση υπηκόου, δουλοπαροίκου, ακολούθου. Ωστόσο, το τέλος στεφανώνει την προσπάθεια και πρέπει να επιδείξουμε τώρα, στο μεταίχμιο, στη λήξη κάθε ικμάδας, κάθε αποθέματος δυνάμεως, αντοχή. Ακόμα κι αν δεν την έχουμε πρόχειρη, οφείλουμε να τη φανταστούμε. Στην επόμενη στροφή της η ανθρωπότητα έχει ραντεβού με τον Ελληνισμό και δεν επιτρέπεται στους νόμιμους εκπροσώπους του να απουσιάζουν. Η φιλοσοφία επιστρέφει κραταιά. Σύννους ως ο Ηνίοχος, γαλήνια, αυστηρή και χαρίεσσα. Αυτό μπορεί να φαντάζει προφητεία, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από περιγραφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου