Η στρατηγική της επόμενης μέρας για την Δεξιά και τα ΜΜΕ

Ο Αλέξανδρος Παπάγος σε προεκλογική συγκέντρωση.

Η γενναιότητα όσων ψήφισαν Όχι θα φανεί σε όλους εξαιρετικά χρήσιμη από αύριο αλλά και για όλο το μεγάλο διάστημα της γεωμετρικής αύξησης των συνεπειών της κρίσης, που έπεται.

Η ήττα του Ναι έχει πολλούς πατέρες. Ασφαλώς, μερικοί μοιραίοι εξ αυτών είναι όλοι όσοι βγήκαν στα ΜΜΕ (που έπαιζαν μονοθεματικά το Ναι), να πάρουν θέση υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.

Ο ελληνικός λαός, που γνωρίζει ότι οι εκπρόσωποι του παλαιοκομματισμού οδήγησαν τα πράγματα στο αδιέξοδο, προσέθεσε αρκετούς πόντους στο Όχι με στόχο να ξεκαθαρίσει το τοπίο τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στα media. Τα πρόσωπα του Κώστα Σημίτη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Σάκη Ρουβά, του Γιώργου Παπανδρέου και άλλων πολλών παρόμοιων φάνηκαν περισσότερο απεχθή από τις αοριστίες του Αλ. Τσίπρα για την επόμενη ημέρα και τα αυτάρεσκα νάζια του εξασφαλισμένου (στο εξωτερικό) Γ. Βαρουφάκη, που θεωρεί «ανάρμοστο» να στέκεται στις ουρές των ΑΤΜ.

Επειδή η ασυναρτησία της Αριστεράς είναι νικηφόρα και αεί γιγνόμενη (μέχρι η Πομπηΐα να νιώσει τη λάβα του Βεζούβιου), τώρα πρέπει να επισημανθεί πως επείγει η
άμεση αναδιάταξη του χώρου της Δεξιάς.

Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο έχει κλείσει τον κύκλο της αλλά αποτελεί πλέον εμπόδιο στην φυσιολογική εξέλιξη του αστικού – ευρωπαϊκού χώρου. Περιπτώσεις εκκωφαντικά αποτυχημένων προσωπικοτήτων όπως εκείνη του Αντώνη Σαμαρά πρέπει να αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή για όλους τους καλλιεργημένους, αποφασιστικούς και συνάμα νουνεχείς νέους πρωταγωνιστές, που αναπόφευκτα θα αναδειχθούν στον χώρο.

Το οικοσύστημα των ΑΝΕΛ, λογικά, δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διαμόρφωση των μελλοντικών εξελίξεων μια και εικάζεται πως ένα μεγάλο ποσοστό των εκλογέων του κόμματος θα οδηγηθεί μετά πολλών επαίνων στον ΣΥΡΙΖΑ – τουλάχιστον στην εθνικοεαμική μετάλλαξη της κυρίαρχης τάσης του.

Ο κ. Καμμένος θα μπορεί να κινείται ως προσωπικότητα στον πολυτασικό ΣΥΡΙΖΑ – αν αυτό το ενδεχόμενο δείχνει αρκετά ελκυστικό στον κ. Τσίπρα. Όμως, από άποψη πολιτικού λόγου ως παράγοντας διατήρησης του σχήματος ΑΝΕΛ στον κοινοβουλευτικό βίο, το κόμμα του Πάνου Καμμένου φαντάζει καταδικασμένο.

Ευρεία πλειοψηφία των οπαδών της Χρυσής Αυγής έχει, υπό μίαν έννοια, «αριστεροποιηθεί». Ήτοι, θεωρεί τον ταξικό εχθρό ως υπαρκτή οντότητα και θανάσιμη απειλή. Έτι δε, είναι έτοιμοι οι προαναφερθέντες να συστρατευθούν (έστω προσωρινά) με τμήματα της Άκρας Αριστεράς για μια «μεγάλη» υπόθεση. Είναι αληθινά εντυπωσιακό πώς κατέστη εφικτό να ανεχθεί ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής έστω την ιδέα της συμπόρευσης στην εκστρατεία του Όχι με τους δολοφόνους Γκρίζους Λύκους, το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες εξωτικές παραφυάδες της Αριστεράς.

Η πολυαίμακτη υπαγωγή της πατρίδας μας στο Μνημόνιο στρατολογεί μεγάλους αριθμούς νεοφώτιστων «εθνικιστών» στην υπόθεση της διεθνιστικής αριστεράς. Διαπλάθει μπολσεβίκους εκεί που υπήρχαν δεξιοί, ακροδεξιοί, βασιλόφρονες και άλλοι ανένταχτοι ζηλωτές πολλών εκφάνσεων της Παράταξης. Ακόμα κι αν κάποιος δεν ανήκει στα χαμηλά οικονομικά στρώματα καταλήγει να… αισθάνεται έτσι, πέφτοντας θύμα των (κυρίως διαδικτυακών) κηρυγμάτων της μετεξέλιξης του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο από μια υγιή, απενοχοποιημένη και… αθώα του αίματος νέα Δεξιά. Μπορεί να αντιμετωπιστεί ο παραλογισμός της αριστεροποίησης των συντηρητικών αλλά τούτη την αποστολή πρέπει να την αναλάβουν πρόσωπα που θέλουν και δύνανται να λειτουργήσουν σ’ αυτή την κατεύθυνση.

Κι εδώ ερχόμαστε στην κολοσσιαία αποδοκιμασία των αμετάβλητα αναχρονιστικών ελληνόφωνων ΜΜΕ που επιμένουν να χρησιμοποιούν πρόσωπα και πρακτικές που ανήκουν είτε στα μέσα της κουτσογιωργικής δεκαετίας του ’80 είτε στην σημιτική πανώλη των ετών 1996-2004.

Οι έχοντες λόγο στη διαμόρφωση της ύλης και την επιλογή του ανθρωπίνου δυναμικού των ραδιοτηλεοπτικών μέσων φαίνεται πως δεν πήραν το μήνυμα του 2004 όταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής αντιμετωπίζοντας (με πρωτοφανή ευκολία) τις προπαγανδιστικές συστοιχίες της κατεστημένης «ενημέρωσης».

Ούτε μπόρεσαν να αντιληφθούν ότι οι πολίτες πλέον αρέσκονται να ψηφίζουν κόντρα στις επιθυμίες όσων παρακολουθούν στην τηλεόραση! Κάποτε τους εκτιμούσαν. Τώρα σκοτώνουν την ώρα τους μαζί τους δίχως να επιδιώκουν τίποτε άλλο παρά να έχουν δυσοίωνες σκέψεις για την μοίρα των τηλεαστέρων. Βλέπουν μανιωδώς κάποιους στο γυαλί ενώ τους φαντασιώνονται στο ικρίωμα... Αντιφατικό μεν, συμβαίνει δε.

Ο δημοσιογραφικός κόσμος της Μεταπολίτευσης είναι εξίσου σεσηπός με τον πολιτικό. Τα σπασμωδικά και αναιμικά φτιασιδώματά του δεν αρκούν για να ισχυροποιηθεί η θέση των ΜΜΕ στη συνείδηση της κοινωνίας. Οι καιροί απαιτούν άρδην αλλαγή, δίχως αναστολές και συζητήσεις. Ενώ η πανίδα του Κοινοβουλίου έχει μεταβληθεί σε σημαντικό βαθμό από το 2010 κι έπειτα, το μιντιακό οικοσύστημα παραμένει ερμητικά κλειστό σε οτιδήποτε δεν μυρίζει παρακμή και ανοησία και δεν φέρει την σφραγίδα προσώπων που έχουν βλάψει τον ελληνικό πολιτισμό και την κοινωνία.

Η ομάδα των αναθεωρητών της Δεξιάς και του… κλάδου παραγωγής ιδεολογίας δεν είναι ανύπαρκτη. Απλούστατα δεν γίνεται αντιληπτή διότι διαχέεται στις παρυφές της πολιτικής και των ΜΜΕ. Το μόνο που χρειάζεται για να εκδηλωθεί, όχι εν σώματι αλλά ως διαμορφούμενη εναλλακτική πρόταση, είναι το πρώτο βήμα από εκείνους που μπορούν να βαδίσουν στον κακοτράχαλο δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας.

Πάντως, η ελληνική τραγωδία είχε κι ένα κάπως κωμικό χαρακτηριστικό. Ποτέ άλλοτε δεν δαπανήθηκαν τόσοι πόροι, τόσος χρόνος και τόση προσπάθεια από τόσο αντιπαθείς και ξοφλημένους της «ελίτ» για να παραχθεί ένα τόσο κακό αποτέλεσμα. Και να φανταστείς ότι οι κάκιστοι τούτοι στην υπόθεση του δημοψηφίσματος είχαν δίκιο…