Μαγικός τρόπος σκέψης, διαδικτυακές παραισθήσεις και ελληνική παρακμή

Το προσχηματικό δημοψήφισμα με το δυσνόητο ερώτημα για τις «προτάσεις Γιούνκερ» κατάφερε ακόμα ένα σημαντικό πλήγμα στην αιμάσσουσα οικονομία της χώρας. Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις από την περιπέτεια των κλειστών τραπεζών, των capital controls και της απότομης διακοπής κάθε σημαντικής εμπορικής δραστηριότητας δεν είναι δυνατόν να υπολογιστούν με ακρίβεια όσο δεν έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την χρονική εστία της πολιτικής και οικονομικής έκρηξης.

Ωστόσο, αν για κάτι πρέπει να επαινεθεί η πρωτοβουλία Τσίπρα για το δημοψήφισμα είναι η ακαριαία αποκαλυπτική του επίδραση. Ποτέ άλλοτε στην ελληνική Ιστορία δεν είχε δοθεί η ευκαιρία στους παρατηρητές να εξετάσουν, υπό ακραίες και κάπως σπάνιες συνθήκες επιτακτικής ανάγκης, τα θετικά χαρακτηριστικά και τα επικίνδυνα ελαττώματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, που κινούνται τάχιστα στον επιταχυντή της κρίσης και της διαλυτικής ισχύος του χρόνου.

Με το δημοψήφισμα και το αδιαμφισβητήτως διχαστικό δίλημμά του άπαντες είχαν τη δυνατότητα (αλλά όχι και την ικανότητα, καθώς φαίνεται) να εντοπίσουν τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της συλλογικής παθογένειας, τα οποία έχουν κάνει τόσο απερίσπαστα την καταστρεπτική δουλειά τους ώστε να έχουν φέρει τους νομίμους κληρονόμους του ελληνικού πολιτισμού στην κατεπείγουσα ανάγκη δανεισμού από
χώρες όπως η Λιθουανία, η Μάλτα και η Σλοβενία. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τούτη η χρεία είναι απολύτως επιτακτική – τέτοια που «υποχρεώνει» σύσσωμη την ηγεσία του τόπου να ανέχεται τα χλευαστικά σχόλια των αξιωματούχων των προαναφερθέντων χωρών, την ίδια στιγμή που άπαντες ομονοούν στην αξιοπρέπεια ως υπαρκτική προϋπόθεση – όπως το οξυγόνο.

Στο οξύμωρο του σχήματος δύναται να εντοπιστεί και ένα από τα πρώτα μεγάλα ρήγματα που γεμίζει το εθνικό σκάφος με τα ύδατα του μανιασμένου ωκεανού της Ιστορίας. Η ρητορική της αξιοπρέπειας και η πάνδημη αποδοχή της σχεδόν πάντοτε συνοδεύονται από πράξεις που κατατείνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Οι ηγεσίες δεν έχουν άλλη υποχρέωση από το να παρηγορούν στο λεκτικό επίπεδο τα παραζαλισμένα και ατιμασμένα, μειονεκτικώς αισθανόμενα πλήθη. Οι έκκεντροι κύκλοι της εξουσίας, μέχρι τα απώτατα σημεία του κοινωνικού περιθωρίου υιοθετούν αποσπάσματα των ρητορικών ξεσπασμάτων των ηγεσιών, τα οποία επουλώνουν φαντασιακά τις ψυχολογικές ουλές και αναπαράγουν ηχηρότερα, γοερότερα, πιο απελπισμένα και με εκκωφαντικές ανακρίβειες τα συνθήματα της υπεραναπλήρωσης αυτοσεβασμού.

Κανείς δεν πάει στο «ψητό» επειδή δεν υπάρχει μεν αυτοσεβασμός αλλά υφίσταται ικανοποιητική αυτογνωσία. Ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε αλλά τουλάχιστον υπάρχουμε. Δεν μπορεί κάποιος να πράξει τα δέοντα διότι δεν μπορεί να ζήσει με τις συνέπειες των ουσιαστικών πράξεών του. Όλοι είχαν την εντύπωση ότι την Κυριακή με ένα ΟΧΙ θα συνέτριβαν τον εχθρό και από Δευτέρα θα συνεχίζαμε κανονικά και αβρόχοις ποσίν τις δραστηριότητές μας. Θα τους... «ψαρώναμε» όλους! Γι' αυτό και τα λόγια τα πολλά τα ηχηρότατα που ομοιάζουν με μαγικές επωδούς, οι οποίες καλούν τον δαίμονα της παρακμής σε κάθε στροφή της οδού των εξελίξεων. Ο δαίμων έρχεται και δηλώνει διαθέσιμος να μας συνοδεύσει μέχρι την έξοδό μας από τον υπαρκτό κόσμο των ζώντων εθνών. Μια και βιώνουμε την ελληνικότητα ως ανάμνηση, γελοιογραφική ίσως, παρελθόντων μεγαλείων, ο δαίμων επιδιώκει να μας φτάσει μέχρι εκεί. Μέχρι την πάκτωσή μας στον γκρίζο παρελθοντικό κόσμο των σκιών. Μάλλον τα καταφέρνει καλά στην αποστολή του. Ο συγχρονισμός με το σήμερα και η αποδοχή της βαριάς ιστορικής κληρονομιάς δεν θα αρκεστεί στην εκδήλωση «μαγκιάς» και στην ανάγνωση αρχαιοελληνικής ουφολογίας. Θέλει πράξεις πολλές, ακριβείς, άχαρες. Κι εμείς βαριόμαστε για τέτοια...

Αντιπραγματικότητα

Κατά τη διάρκεια της προπαρασκευής της μεγάλης σύγκρουσης με την ΕΕ ή της επικράτησής μας στο chicken game που είχε οργανώσει ο κ. Βαρουφάκης, η χώρα μας -διά των ρήσεων, υποθέσεων, αναλύσεων και προτάσεων τμήματος της «ελίτ» της- είχε αυτοαναγορευτεί σε υπερδύναμη. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καραϊσκάκης, ο Μεταξάς (που στοιχειώνει σαρδόνια την καθημερινότητα της αλλοπρόσαλλης αριστεράς), ο Κάσσανδρος, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής και άλλοι αρχιτέκτονες των ελληνικών νικών από αιώνια πρότυπα μετετράπησαν σε βατήρες για ένα άλμα στο κενό. Έτσι τους ήθελε η καμπάνια της παράδοσης στη νηπενθή συλλογική ευήθεια. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Έτσι λησμονούν πως είναι πτωχοί και σε ύλη και σε αξία.

Αλαλάζοντα πλήθη «ειδημόνων» της κοινοβουλευτικής εξαπάτησης, καλλιεργητών διαδικτυακών παραισθησιογόνων και ολιγογράμματων δημοσιογράφων ανέμειξαν ετερόκλητα υλικά στο πολυμηχάνημα της οκνηρίας και παρήγαγαν ανύπαρκτους από μηχανής θεούς και κεραυνοβόλες λύσεις: «Γκρεμίζεται η Γερμανία. Παγκόσμια κατακραυγή! Παγκόσμιο σοκ! Η Γερμανία δεν είναι κράτος αλλά... ΕΠΕ! Άκυρο το χρέος! Σκληρή παρέμβαση Ομπάμα, παραιτείται ο Σόιμπλε! Ο Πούτιν μπαίνει στο παιχνίδι. Του δίνουμε βάσεις στο Αιγαίο – παίρνουμε δάνειο από Brics».

Όλα τα προαναφερθέντα εξωτικά ήταν τα ηπιότερα και τα πιο ευλογοφανή συντρίμμια από όσα προπαγανδιστικά μπάζα συμπαρέσυρε ο χείμαρρος της κυβερνώσας ανοησίας.
Πολλά, για τα οποία δεν κρίνεται σκόπιμο να αναπαραχθεί η αποφορά τους, είχαν την σφραγίδα της μεταφυσικής, των αρχαίων Ελλήνων ολύμπιων κοσμοναυτών και επέβαιναν σε νηοπομπές γεμάτες με από μηχανής θεούς, οι οποίοι σκόπευαν να κάνουν απόβαση στον Ρήνο και να δώσουν τις μάχες που εμείς αποφεύγουμε να δώσουμε στα σοβαρά. Οι κατ' επάγγελμα και οι εθελοντές ευήθεις ίσως να μην υπολόγισαν ότι οι Αθηναίοι συνέτριψαν τους Πέρσες έχοντας λαμπρή παιδεία, ασυναγώνιστο ναυτικό, άρτια εκπαιδευμένο στρατό, εμπνευσμένη ηγεσία. Δεν μπορείς να τηλεμεταφέρεις τον Μαραθώνα του 490 π.Χ. στην Ελλάδα όπου υπουργός Μετανάστευσης (και κατ' ουσίαν ισλαμικού εποικισμού) είναι η Τασία Χριστοδουλοπούλου και ο πολιτικός κόσμος δεν είναι ικανός ούτε για επάνδρωση τσίρκου.

Οι καλλιεργητές κρετινισμού και οι προσωπάρχες στην γραμμή παραγωγής συλλογικής γελοιότητας ουδέποτε πίστεψαν στις εξόφθαλμα νηπιώδεις αναλύσεις τους και στις παρανοϊκές θεωρίες περί ελληνικού «ματ» στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα – δίχως πρώτα να έχουμε παίξει στοιχειωδώς καλά τα πιόνια μας (ή, ορθότερα, να έχουμε καν αποστηθίσει τους κανόνες του σκακιού). Απλά πρόκειται για μεροκαματιάρηδες σαλτιμπάγκους, που καπηλεύονται μισοχωνεμένες «ελληνοκεντρικές» πληροφορίες (όχι γνώσεις) και για λιανέμπορους αριστερισμού που καμώνονται τους εφάμιλλους του Τρότσκι, του Λένιν, του Γκράμσι – ίσως και του Στάλιν αυτοπροσώπως και του Μπέρια του ιδίου. Υπέρβαροι ιππότες, ανορθόγραφοι φιλόσοφοι, ελαφρώς μεταχειρισμένοι αριστερίζοντες, αζήτητοι πολιτευτές και λοιποί παράδοξοι συνέστησαν μια αυτοκτονική στρατιά Ελλήνων που θέλουν λύσεις δίχως να τις προετοιμάσουν και πανάκειες δίχως να γνωρίζουν πως παρασκευάζεται έστω ένα δισκίο ασπιρίνης.

Ελληνέμποροι

Ο μαγικός τρόπος σκέψης μπορεί να είναι παρήγορος αλλά όσοι τον υιοθετούν ως βασικό εργαλείο προσωπικής ανάπτυξης δεν απομένουν με τίποτε άλλο παρά με την παρηγοριά. Όταν η πραγματικότητα φωνάζει πως πρέπει να εργαστείς σκληρά, να μάθεις να αποφασίζεις σοφά, να τιμωρείς δίκαια και να επιβραβεύεις ορθά, εσύ οφείλεις να ανταποκριθείς με κόπο, συγκέντρωση, νουνέχεια και δαπάνη χρόνου. Δεν μπορεί η νυν ελληνόφωνη κτήση κάθε περαστικού να γίνει υπερδύναμη δίχως να καταβάλουμε υπερπροσπάθεια.

Δεν είναι πρέπον για όσους θέλουν να λέγονται Έλληνες να εναποθέτουν ελπίδες σε ξένους (Πούτιν, Ομπάμα, Μέρκελ, Κάμερον, Σόιμπλε, Γιούνκερ κ.ά) Η όποια σωτηρία και ο κάθε αναβιβασμός του συλλογικού βίου θα ξεκινήσει από εδώ, θα αναγνωριστεί και εκτός συνόρων και η συγκομιδή των καρπών θα γίνει πάλι εδώ. Αν είμαστε υπερβολικά καλοί σε ό,τι κάνουμε θα κερδίσει και ο κόσμος όλος από τις νίκες μας. Αυτό το μήνυμα, επειδή τα συγκείμενά του είναι χρόνος, πόνος, θυσίες και ιδρώτας δεν ακούγεται εύηχα στους πολεμιστές του πληκτρολογίου και τους Λακεδαίμονες του τηλεκοντρόλ.

Ειδικά ο αποκαλούμενος ως «ελληνοκεντρικός» χώρος είναι πρόσφορος σε οποιαδήποτε εξαπάτηση. Παν ερπετό πληγή νέμεται και οι υπέρ άγαν ελληνίζοντες μικροκομπιναδόροι μεριμνούν για την διατήρηση του ποιμνίου τους με α) τα ηχηρά φληναφήματα και τις πολεμικές διακηρύξεις εφόδου (συσπείρωση και έλξη προσοχής) ακόμα κι όταν τίποτε δεν την ευνοεί β) την υπόσχεση για ανυπέρβλητη, ακαταμάχητη και κατακλυσμική αντεπίθεση του έθνους (όταν επέλθει η πρώτη διάψευση) και γ) με τους σκοτεινούς υπαινιγμούς και τις σιβυλλικές διατυπώσεις που φανερώνουν ότι ο ηγήτωρ γνωρίζει αλλά κωλύεται να αποκαλύψει πώς θα θριαμβεύσουμε όλως συντόμως.
Όμως, παρά την πρόδηλη φτήνια τους, αυτά τα τεχνάσματα λειτουργούν διότι απευθύνονται σε μη αποφασισμένους και κατά βάθος πνευματικά νωθρούς καταναλωτές εντυπώσεων.

Οι πελάτες της παράνοιας δεν έχουν τις ψυχικές δυνάμεις να αφοσιωθούν σε κάτι ουσιώδες και να αναμένουν να καρπίσει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Οι ονειρώξεις τους δεν είναι γήινες, ελληνικές, αλλά αποτελούν υποπροϊόντα χολιγουντιανής ανάπτυξης σεναρίου. Ήτοι, θα διακριθούμε άνευ λόγου και αιτίας, απλά επειδή το επιδιώκουμε και επειδή οι έξαλλες πηγές μας βεβαιώνουν κραυγάζοντας για το αλάνθαστο του... σχεδίου. Η αντιπραγματικότητα είναι εδώ και πιέζει σε τέτοιο βαθμό την πραγματικότητα ώστε τελικά την συντρίβει.

Στην ουσία των πραγμάτων φανερώνεται μια παραίτηση από ευθύνες, αυτοθυματοποίηση και καταφυγή σε ό,τι πιο καταγέλαστο μπορεί να παράξει το επικοινωνιακό, πολιτικό, κοινωνικό και διαδικτυακό φολκλόρ. Οι ηττημένοι αυτής της χώρας συμπεριφέρονται όπως συμπλέκονται όσοι φοβούνται να συγκρουστούν. Αντί για ξύλο βλέπεις ελληνορωμαϊκή πάλη (περίπου). Με φωνές, λαβές, προκλήσεις, χειρονομίες και ηχηρά τίποτα. Αντιθέτως, όσοι θέλουν να πολεμήσουν αληθινά και να νικήσουν, στην πολιτική τουλάχιστον, σταθμίζουν στεγνά, στυγνά, συστηματικά και συνδυαστικά τις καταστάσεις, τις ευκαιρίες και τις πιθανές απώλειες. Αναλαμβάνουν το ρίσκο και το κόστος και χτυπούν δίχως δισταγμούς.

Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στην χώρα μας αντιδρά συναισθηματικά επειδή δεν έχει εκπαιδευτεί να αξιοποιεί το ισχυρότερο των όπλων: την λογική. Φωνάζει περί αδικίας και την αναπαράγει στην καθημερινότητά της. Πολεμά με τα λόγια και παραδίδεται άνευ όρων στις πράξεις.

Η Ελλάδα που μπορεί να νικήσει γνωρίζει ότι το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, έχοντάς το υπηρετήσει επί χρόνια πριν καν χρειαστεί να το πει. Δίχως φανφάρες. Με σύστημα και πρόγραμμα. Στις ημέρες μας η καταγέλαστη Αριστερά έβαλε τον παραζαλισμένο λαό να πει όχι, έχοντας η ίδια υπηρετήσει μόνο το κόμμα και την τσέπη, και στο τέλος η ηγεσία της είπε με μισή τρεμάμενη καρδιά ΝΑΙ. Και όλοι μαζί γίναμε ρεζίλι.

Ο μαγικός τρόπος σκέψης έχει καλέσει τον δαίμονα της απωλείας και είναι ελάχιστοι εκείνοι που γνωρίζουν πώς να τον εξορκίσουν. Αυτοί αξίζουν την προσοχή μας.