Νά ὑπερασπιστεῖς τήν Εὐρώπη συνεπάγεται νά πολεμᾶς γιά τήν Ἑλλάδα. Στο ἕνα χέρι τό βιβλίο ἀλλά στό ἄλλο τό σπαθί. Τό ἕνα δίχως τό ἄλλο δέν σημαίνει τίποτα. Δέν εἶναι Εὐρωπαῖος ὁ ἄπατρις καί ἄκαπνος συβαρίτης, πού παρανόησε τίς ἡδονές του γιά ζωή.
«Ἄκρος τῆς ἔπαινος εἶναι ὅτι δέν ἔσυρε τό σπαθί ἀπό τό θηκάρι μόνον ὡς Ἑλλάς ἀλλά καί ὡς Εὐρώπη, ἐπειδή ὅλα τά κεφάλαια δοκιμασμένης ἀρετῆς τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία διά τήν ἐνέργειαν τῶν κατοίκων τῆς πρωτεύει εἰς τά ἄλλα μέρη τοῦ κόσμου, εἶχαν κάμει ἀρχήν νά ζωογονοῦν καί τά στήθη τῶν νέων Ἑλλήνων, πόθος ἐπιστήμης, ἰσονομία, ἀπέχθεια δεισιδαιμονίας καί τό φιλοπόλεμο καί σέβας πρός τήν σοφήν ἀρχαιότητα Ἑλλήνων καί Ρωμαίων. Νίκη Ἑλλήνων, νίκη Εὐρώπης ἤ πολιτισμοῦ. Ἡ Ἑλληνική ἐπανάστασις κρατιέται ἀπό μία ἅλυσον ἱστορικήν πολλά μεγάλην, καί συγγενεύει μέ τό πνεῦμα τῆς Εὐρώπης παρισσότερο παρ' ὅ,τι φαίνεται. Δέν εἶναι πρό αἰώνων ὁ πόλεμος τῆς Εὐρώπης ἐναντίον Ἀσίας καί Ἀφρικῆς; Δέν βλέπομε τήν ἀνθρωπότητα διαμοιρασμένην εἰς δύο ἀκοίμητα στρατεύματα, εἰς τό ἕνα στρατόπεδο Ἕλληνες, Ρωμαῖοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ἄγγλοι, Ἱσπανοί, Ρώσσοι· εἰς τό ἄλλο Πέρσες, Αἰγύπτιοι, Φοίνικες, Καρχηδόνιοι, Ἄραβες, Ὀθωμανοί;».
Γεωργίου Τερτσέτη* «Ἅπαντα - Κολοκοτρώνη Ἀπομνημονεύματα», ἐκδόσεις Γ. Βαλέτα, τόμος Γ΄, σ. 52.
Ἀπό τά Μηδικά μέχρι τό 1821 κι ἀπό τήν ἀπώθηση τῶν Ἀράβων ἀπό τούς Βυζαντινούς ἕως τίς ἡμέρες μᾶς πολλά ἔχουν ἀλλάξει. Ἡ γεωγραφία, ὅμως, εἶναι ἴδια. Πάνω κάτω ἴδιος εἶναι καί ὁ πηγαῖος πνευματικός κώδικας, βάσει τοῦ ὁποίου ἔχουν «προγραμματιστεῖ» οἱ λαοί τῆς περιοχῆς μας. Ἀνατολικά μας καί νότια εἶναι Ἀσιάτες καί Ἀφρικανοί καί στά δυτικά μας «οἱ Δυτικοί - μέ τή γεωγραφική καί τήν πολιτισμική σημασία τοῦ ὅρου.
Τά προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας δέν εἶναι νέα. Εἶναι ἀκριβῶς τά ἴδια ἀπό τήν αὐγή τοῦ χρόνου τοῦ εἴδους μας. Οἱ συνθῆκες ἀλλάζουν. Οἱ τεχνολογίες προχωροῦν, οἱ πληροφορίες συστηματοποιοῦνται σέ ἐπιστῆμες, τά φαινόμενα ἑρμηνεύονται, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὀντότητα βιολογική καί πνευματική, ἐλάχιστα ἔχει μεταβληθεῖ στήν πάροδο τῶν τελευταίων χιλιετιῶν.
Ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Νικηταράς ὁ Τουρκοφάγος, ὁ Μάρκος Μπότσαρης, ὁ Παπαφλέσσας, ἡ Μπουμπουλίνα, ἡ Μαντώ Μαυρογένους, ὁ Μιαούλης, ὁ Κανάρης, ὁ Μακρυγιάννης ἦταν οἱ ἀληθινά πρωτοπόροι ὑπερασπιστές τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας. Αὐτοί, σηκώνοντας τά ὄπλα ἐναντίον τοῦ Ἀσιάτη δυνάστη, ὑπερασπίστηκαν τήν
Εὐρώπη οὐσιαστικά, ὄχι μέ νεκρές, ἀσήμαντες καί δυσνόητες συρραφές λέξεων πού καμώνονται τή «φιλοσοφία» καί θαμπώνουν τούς ἀνίδεους, ὅσους δέν μποροῦν νά ἐμβαθύνουν καί νά φτάσουν στήν οὐσία τῶν πραγμάτων.
Ὁ Τερτσέτης δέν ἔζησε μόνο τήν Ἱστορία. Την κατανόησε ἀρκετά ὥστε νά τή γράψει μέ τρόπο σωστό καί στιβαρό, εὔληπτο καί βαθύ. Οἱ Ἕλληνες, εἴτε τό θέλουν οἱ ἴδιοι καί οἱ Εὐρωπαῖοι εἴτε ὄχι, εἶναι ἡ ἀκοίμητη ἐμπροσθοφυλακή ὁλόκληρου τοῦ πνευματικοῦ καί ὑλικοῦ οἰκοδομήματος πού στηρίχτηκε στά ἐπιτεύγματα τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ρώμης. Αὐτό δέν εἶναι νέο. Κι ὁ Ἡρόδοτος ἀκόμα τό ἔγραφε καί τό ὑποστήριζε.
Κόσμος τῆς Ἑλλάδας, φυσική περιοχή της, εἶναι ἐκεῖ ὅπου πιάνουν τόπο, ριζώνουν ὅσα ἔσπειραν οἱ φιλόσοφοί μας, οἱ ἐπιστήμονές μας καί ἐκεῖ ποῦ πνέει ἀκόμα ἀέρας ἐλευθερίας ἐπειδή Ἕλληνες θυσιάστηκαν γιά νά ἀπωθήσουν τά στίφη τῶν βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν ἐκτός τοῦ αξιακού μας συστήματος.
Νά ὑπερασπιστεῖς τήν Εὐρώπη συνεπάγεται νά πολεμᾶς γιά τήν Ἑλλάδα. Στο ἕνα χέρι τό βιβλίο ἀλλά στό ἄλλο τό σπαθί. Το ἕνα δίχως τό ἄλλο δέν σημαίνει τίποτα. Δέν εἶναι Εὐρωπαῖος ὁ ἄπατρις καί ἄκαπνος συβαρίτης, πού παρανόησε τίς ἡδονές τοῦ γιά ζωή. Εὐρωπαῖος εἶναι ὁ ἀγωνιζόμενος Ἕλλην. Τόσο ἁπλό, τόσο σκληρό, τόσο σπουδαῖο.
*Αν οἱ Ἕλληνες δικαστές διέθεταν τό ἕνα χιλιοστό τῆς ἐθνικῆς εὐθύνης, τῆς ἀκεραιότητας, τοῦ ἠθικοῦ μεγαλείου, τῆς πνευματικότητας καί τῆς κατάρτισης τοῦ Γεωργίου Τερτσέτη (1800-1874), ἡ πατρίδα μας θά ἦταν μία σχεδόν ἰδανική Πολιτεία. Ὁ Τερτσέτης τό 1832 δίκαζε μαζί μέ ἄλλους τέσσερις τούς Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. για... εσχάτη προδοσίαα. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη ἀρνήθηκε νά ὑπογράψει τήν ἀπόφαση καταδίκης τους σέ θάνατο διά ἀποκεφαλισμοῦ. Αὐτή τήν ἡρωική καί δίκαιη πράξη τούς τήν πλήρωσαν μέ ὁριστική παύση ἀπό τό δικαστικό σῶμα, φυλάκιση καί βασανιστήρια. Στόν Τερτσέτη ἀφηγήθηκε ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τά ἀπομνημονεύματά του καί σέ αὐτόν ὀφείλουμε πολλά ἀπό τά διδάγματα πού ἔχουμε πάρει (στόν βαθμό πού μποροῦμε νά διδαχτοῦμε κάτι) ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821.
Γεωργίου Τερτσέτη* «Ἅπαντα - Κολοκοτρώνη Ἀπομνημονεύματα», ἐκδόσεις Γ. Βαλέτα, τόμος Γ΄, σ. 52.
Ἀπό τά Μηδικά μέχρι τό 1821 κι ἀπό τήν ἀπώθηση τῶν Ἀράβων ἀπό τούς Βυζαντινούς ἕως τίς ἡμέρες μᾶς πολλά ἔχουν ἀλλάξει. Ἡ γεωγραφία, ὅμως, εἶναι ἴδια. Πάνω κάτω ἴδιος εἶναι καί ὁ πηγαῖος πνευματικός κώδικας, βάσει τοῦ ὁποίου ἔχουν «προγραμματιστεῖ» οἱ λαοί τῆς περιοχῆς μας. Ἀνατολικά μας καί νότια εἶναι Ἀσιάτες καί Ἀφρικανοί καί στά δυτικά μας «οἱ Δυτικοί - μέ τή γεωγραφική καί τήν πολιτισμική σημασία τοῦ ὅρου.
Τά προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας δέν εἶναι νέα. Εἶναι ἀκριβῶς τά ἴδια ἀπό τήν αὐγή τοῦ χρόνου τοῦ εἴδους μας. Οἱ συνθῆκες ἀλλάζουν. Οἱ τεχνολογίες προχωροῦν, οἱ πληροφορίες συστηματοποιοῦνται σέ ἐπιστῆμες, τά φαινόμενα ἑρμηνεύονται, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος, ὡς ὀντότητα βιολογική καί πνευματική, ἐλάχιστα ἔχει μεταβληθεῖ στήν πάροδο τῶν τελευταίων χιλιετιῶν.
Ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Νικηταράς ὁ Τουρκοφάγος, ὁ Μάρκος Μπότσαρης, ὁ Παπαφλέσσας, ἡ Μπουμπουλίνα, ἡ Μαντώ Μαυρογένους, ὁ Μιαούλης, ὁ Κανάρης, ὁ Μακρυγιάννης ἦταν οἱ ἀληθινά πρωτοπόροι ὑπερασπιστές τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας. Αὐτοί, σηκώνοντας τά ὄπλα ἐναντίον τοῦ Ἀσιάτη δυνάστη, ὑπερασπίστηκαν τήν
Εὐρώπη οὐσιαστικά, ὄχι μέ νεκρές, ἀσήμαντες καί δυσνόητες συρραφές λέξεων πού καμώνονται τή «φιλοσοφία» καί θαμπώνουν τούς ἀνίδεους, ὅσους δέν μποροῦν νά ἐμβαθύνουν καί νά φτάσουν στήν οὐσία τῶν πραγμάτων.
Ὁ Τερτσέτης δέν ἔζησε μόνο τήν Ἱστορία. Την κατανόησε ἀρκετά ὥστε νά τή γράψει μέ τρόπο σωστό καί στιβαρό, εὔληπτο καί βαθύ. Οἱ Ἕλληνες, εἴτε τό θέλουν οἱ ἴδιοι καί οἱ Εὐρωπαῖοι εἴτε ὄχι, εἶναι ἡ ἀκοίμητη ἐμπροσθοφυλακή ὁλόκληρου τοῦ πνευματικοῦ καί ὑλικοῦ οἰκοδομήματος πού στηρίχτηκε στά ἐπιτεύγματα τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ρώμης. Αὐτό δέν εἶναι νέο. Κι ὁ Ἡρόδοτος ἀκόμα τό ἔγραφε καί τό ὑποστήριζε.
Κόσμος τῆς Ἑλλάδας, φυσική περιοχή της, εἶναι ἐκεῖ ὅπου πιάνουν τόπο, ριζώνουν ὅσα ἔσπειραν οἱ φιλόσοφοί μας, οἱ ἐπιστήμονές μας καί ἐκεῖ ποῦ πνέει ἀκόμα ἀέρας ἐλευθερίας ἐπειδή Ἕλληνες θυσιάστηκαν γιά νά ἀπωθήσουν τά στίφη τῶν βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν ἐκτός τοῦ αξιακού μας συστήματος.
Νά ὑπερασπιστεῖς τήν Εὐρώπη συνεπάγεται νά πολεμᾶς γιά τήν Ἑλλάδα. Στο ἕνα χέρι τό βιβλίο ἀλλά στό ἄλλο τό σπαθί. Το ἕνα δίχως τό ἄλλο δέν σημαίνει τίποτα. Δέν εἶναι Εὐρωπαῖος ὁ ἄπατρις καί ἄκαπνος συβαρίτης, πού παρανόησε τίς ἡδονές τοῦ γιά ζωή. Εὐρωπαῖος εἶναι ὁ ἀγωνιζόμενος Ἕλλην. Τόσο ἁπλό, τόσο σκληρό, τόσο σπουδαῖο.
*Αν οἱ Ἕλληνες δικαστές διέθεταν τό ἕνα χιλιοστό τῆς ἐθνικῆς εὐθύνης, τῆς ἀκεραιότητας, τοῦ ἠθικοῦ μεγαλείου, τῆς πνευματικότητας καί τῆς κατάρτισης τοῦ Γεωργίου Τερτσέτη (1800-1874), ἡ πατρίδα μας θά ἦταν μία σχεδόν ἰδανική Πολιτεία. Ὁ Τερτσέτης τό 1832 δίκαζε μαζί μέ ἄλλους τέσσερις τούς Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα κ.ά. για... εσχάτη προδοσίαα. Ο Τερτσέτης τότε μαζί με τον πρόεδρο του δικαστηρίου Αναστάσιο Πολυζωίδη ἀρνήθηκε νά ὑπογράψει τήν ἀπόφαση καταδίκης τους σέ θάνατο διά ἀποκεφαλισμοῦ. Αὐτή τήν ἡρωική καί δίκαιη πράξη τούς τήν πλήρωσαν μέ ὁριστική παύση ἀπό τό δικαστικό σῶμα, φυλάκιση καί βασανιστήρια. Στόν Τερτσέτη ἀφηγήθηκε ὁ ἀρχιστράτηγος τῶν Ἑλλήνων Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τά ἀπομνημονεύματά του καί σέ αὐτόν ὀφείλουμε πολλά ἀπό τά διδάγματα πού ἔχουμε πάρει (στόν βαθμό πού μποροῦμε νά διδαχτοῦμε κάτι) ἀπό τήν Ἱστορία τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821.
1 σχόλιο:
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΖΗΤΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ!
Δημοσίευση σχολίου