Απεργία στο Μετρό: Να πουληθούν τώρα όλα τα ΜΜΜ

Ναι ή όχι. 

Ακόμα και τα πιο σύνθετα, δυσεπίλυτα ζητήματα του βίου καταλήγουν σ’ αυτό το 

Ναι και σ’ αυτό το Όχι. 

Τα βιβλία προσπαθούν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα ίχνη απαντήσεων στα αιωνίως ανακύπτοντα θέματα – θα είναι κρίμα άλλωστε να πάει στράφι τόση πείρα, που αγοράστηκε με τόσα λάθη, ανθρώπινες ζωές, κατασπαταλημένους πόρους και απωλεσθείσες εργατώρες. 

Τελικά, όσοι καλούνται να αποφασίσουν περιμένουν μέχρι η πραγματικότητα να χτυπήσει τη δική τους πόρτα. 

Η φύσις των πραγμάτων γαρ.

Προσωπικού τύπου στροφή στο κείμενο: στην Ελλάδα, μετά από τον θάνατο του Παπάγου, ό,τι είχαν τα πανέρια της πολιτικής ήταν ρετάλια της ξενομανίας, τσίτια της Αριστεράς, χασέδες της Δεξιάς, υπόλοιπα του κέντρου, όλα ανάξια λόγου. Ο Παπάγος ήταν ο τελευταίος άξιος.

Ένας πολίτης με στοιχειώδες γούστο δεν θα έπρεπε να χαλάσει ούτε κάλπικο παρά για να αγοράσει οτιδήποτε από δαύτα – πολλώ δε μάλλον να δαπανήσει χρόνο ασχολούμενος με τα στοκ του τίποτα. Γι’ αυτό κι εγώ μικρός θεωρούσα ως επιτυχημένα μοντέλα εξυπηρέτησης εθνικών στόχων και διαχείρισης ανθρώπινων και υλικών πόρων τους Ρ. Ρέιγκαν και Μάργκαρετ Θάτσερ (είθε ο Κύριος να τους αναπαύει μακριά από τους λάκκους με το θειάφι όπου βράζουν οι σοσιαλιστές). 

Αμφότεροι ήταν χαρισματικοί, φιλολαϊκοί, πατριώτες και οπαδοί των ιδιωτικοποιήσεων. Ομοίως και εγώ αλλά με ένα φρένο, με μια ανάσχεση.Αυτό ήταν και το μέγα λάθος μου. 

Δεν γίνονται ιδιωτικοποιήσεις με το διαλυμένο κράτος και τους σάπιους δερβέναγές του να κάνουν κουμάντα πάνω σε κάτι που υποτίθεται ότι αγόρασαν τρίτοι. Η αγορά και η πώληση πρέπει να είναι ξεκάθαρα πράγματα. Όποιος πωλεί αποχωρίζεται. Αν θέλει σχέση με το εκποιηθέν ας κρατήσει μια καρτ ποστάλ.

Κλασικό παράδειγμα ανάγκης άμεσης, ολικής και ξεκάθαρης εκποίησης οι δημόσιες συγκοινωνίες. Οι συνδικαλιστές αποφασίζουν να απεργήσουν για θέματα

δικά τους, όχι του λαού, αυτού που τους πληρώνει και έπρεπε να έχει δικαίωμα να απευθύνει λόγο.

Στην ανακοίνωση που έβγαλαν οι συνδικαλιστές της ΣΕΛΜΑ, μεταξύ άλλων, γράφουν και τα ακόλουθα, που στους πολλούς φαντάζουν και είναι ακατάληπτα:

Στην τραγική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την έλλειψη προσωπικού και από την έλλειψη ανταλλακτικών και αναλώσιμων υλικών έρχεται να προστεθεί η αχαρακτήριστη συμπεριφορά της διοίκησης που απρόσκοπτα αρνείται να συζητήσει με την πλειοψηφία των εργαζομένων προτιμώντας να συνδιαλέγεται υπογείως με κομματικά προσκείμενους και υποτακτικούς.

Ο προγραμματισμός της εταιρίας όμως, η επιβίωση της και η διασφάλιση της ασφαλούς και ποιοτικής λειτουργίας της δεν είναι ατομική υπόθεση κανενός και προφανώς δεν εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα του ∆ιευθύνοντος Συμβούλου.

Το ΣΕΛΜΑ κινείται, συζητά και προγραμματίζει δράσεις με γνώμονα το κοινό καλό των εργαζομένων και την προάσπιση του ∆ημόσιου χαρακτήρα των Αστικών Συγκοινωνιών.

Λοιπόν, ως χρήστης των ΜΜΜ οφείλω να σημειώσω ότι η πραγματικότητα δεν με έχει λησμονήσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ όταν απεργούν τα ΜΜΜ! Πάντα εκδηλώνεται περιπαικτικά και με εμένα και με χιλιάδες άλλους δουλοπάροικους του γιουνανιστάν-καφρολάνδης-μαρξομβίκης, που όταν απεργούν οι συνδικάλες πρέπει να κόψουν τον λαιμό τους να βρουν τρόπο να πάν επειγόντως στο ασφαλιστικό ταμείο τους, στον γιατρό, το νοσοκομείο, τον δικηγόρο ή σε οποιαδήποτε άλλη εργασία που δεν σηκώνει αναβολή.

Τις τελευταίες ημέρες με ταλαιπωρεί πρόβλημα υγείας (στον αριστερό οφθαλμό) που σήμερα έλαβε διαστάσεις μεγάλες και κάπως ανησυχητικές που επέβαλαν την επείγουσα αντιμετώπισή του. Κι ενώ έχω πληρώσει και εκδώσει κάρτα μηνιαία, για απεριόριστες διαδρομές, σήμερα υποχρεώθηκα να πάρω σε μικρό χρονικό διάστημα τρία ταξί (κράτησα αποδείξεις από τα δύο τις οποίες αναρτώ). 

Στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς το οποίο επισκέφθηκα ήταν δεκάδες οι… ομοιοπαθείς, που είχαν και τον καημό του προβλήματος υγείας που τους ταλαιπωρούσε μαζί με το άγχος του ταξί, που καραδοκούσε ωραίο, βολικό και απλησίαστο για τους μισερωμένους μισθούς και τις πετσοκομμένες συντάξεις.

Και το κορόιδο που πλήρωσε μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών πώς θα αποζημιωθεί για την τριαντάρα ευρώ που έσκασε σήμερα στα ταξί για τα νοσοκομεία;

Και οι συνδικάλες γιατί δεν έχουν απεργήσει ΟΥΤΕ μία φορά για το απάνθρωπο, τριτοκοσμικό και παράνομο φεστιβάλ επαιτείας και εκμετάλλευσης μικρών παιδιών από συμμορίες ζητιάνων που λαμβάνει χώρα εντός των ΜΜΜ;

Ναι, η πραγματικότητα έχει δίκιο και το πρόβλημα είναι δικό μας όποτε δεν το θυμόμαστε:

Να πωληθούν τα ΜΜΜ. Όλα. Να ιδιωτικοποιηθούν από τις ράγες μέχρι τα πόμολα. Αρκεί να μην έχει ισχύ πια η τυραννία του συνδικαλισμού πάνω στον λαό.