Ποιοί θά σώσουν τήν κατάσταση

Τί ἀπομένει σέ μία Ἑλλάδα θλιμμένη, καμένη, χαμένη, παραζαλισμένη καί ἀπορφανισμένη ἀπ' ὅσα μπορεῖ νά δώσουν χαμόγελο κι ἐλπίδα; Οἱ Ἕλληνες!

Στή φωτογραφία βλέπουμε δεκάδες ἐθελοντές αἱμοδότες πού συγκεντρώθηκαν σέ μηδενικό χρόνο στό Νοσοκομεῖο «Ἅγιος Σάββας» στήν Ἀθήνα. Ἄκουσαν τό κάλεσμα τῶν ΜΜΕ γιά ἀνάγκες τῶν πυροπαθῶν τραυματιῶν σέ αἷμα καί πῆγαν σ' αὐτό τό νοσοκομεῖο, ἀφοῦ πρῶτα δημιουργήθηκε τό ἀδιαχώρητο ἀπό ἐθελοντές αἱμοδότες στό Νοσοκομεῖο «Ἐλπίς». Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν ἀρκέστηκαν σέ γκρίνιες στόν καναπέ τους. Δέν περιορίστηκαν στή λεκτική κατακραυγή τῆς κυβέρνησης καί τῆς περιφέρειας γιά τήν ἐκκωφαντική καί ἀσυγχώρητη ἀνικανότητά τούς νά χειριστοῦν μία σειρά ἀπό πυρκαγιές.

Οἱ ἐθελοντές αἱμοδότες εἶναι κανονικοί πολεμιστές. Ἄοπλοι μέν, ἀλλά μέ
ψυχές μαχητῶν. Σηκώθηκαν χωρίς πολλά λόγια καί παρακάλια, ἁπλά μέ τή γνωστοποίηση τῆς συλλογικῆς χρείας, καί πῆγαν νά δώσουν τό αἷμα τούς. Πιό εὔκολα δίνει κάποιος εἴδη πρώτης ἀνάγκης, χρήματα καί στέγη σέ πρόσωπα πού τά χρειάζονται, παρά τό ἴδιο τό αἷμα του. Κακή ἡ νοοτροπία καί πρέπει νά τήν ξεπεράσουμε, ἀλλά ὑπάρχει καί ὀφείλουμε νά τή γνωρίζουμε.

Οἱ Ἕλληνες δέν διστάζουν τήν ὥρα τῆς κρίσης. Δέν τρομάζουν κἄν τήν ὥρα τῆς φρίκης. Ὅποτε πολεμοῦν, εὔκολα νικοῦν. Ὅμως, ἔχουν τήν κακή συνήθεια νά ἡττῶνται ἐν καιρῷ εἰρήνης ἀπό τήν ἀνεμελιά, τή διχόνοια, τήν ἔλλειψη ὀργάνωσης, τή βαριεστημάρα καί τήν ὑποταγή στό δηλητηριῶδες ἰδεολόγημα τῆς ἥσσονος προσπάθειας. Ὅλα τοῦτα τά ἄνθη τοῦ κακοῦ φύονται στόν κῆπο τῆς κομματικῆς χειριστοκρατίας.

Αὐτοί οἱ αἱμοδότες, αὐτοί οἱ καλοί Σαμαρεῖτες, αὐτοί ποῦ δέν περιορίζονται στά λόγια καί δέν ἀγανακτοῦν ἀπό τά κακά συναπαντήματα τῶν ἐξελίξεων εἶναι ἡ δύναμη τῆς χώρας. Αὐτοί πρέπει νά γίνουν καί τά φόβητρα, οἱ ἐφιάλτες τῶν χυδαίων ἀρλεκίνων πού, ἀπό χώρα, μᾶς καταντοῦν, μέρα μέ τή μέρα πού περνᾶ, σέ χῶρο.
Ἡ μεγάλη οὐρά τῶν ἐθελοντῶν αἱμοδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν στά νοσοκομεῖα γιά νά προσφέρουν κυριολεκτικά ὅ,τι πολυτιμότερο διαθέτουν, εἶναι ἡ πιό ἐλπιδοφόρα εἰκόνα τῶν ἀντίξοων καιρῶν μᾶς.

Νά τούς μιμούμαστε συχνά, μέ σύστημα, ἐπιμονή καί πεῖσμα. Ἄς μήν ἀφήνουμε τίς ἀνθρωπόμορφες βδέλλες νά μᾶς ρουφοῦν τό αἷμα. Νά τό δίνουμε ἐκεῖ πού θά πιάσει τόπο.