«Έτσι,
ένα
πρωί,
δυο
μέρες
μετά
τη
λήξη
της
μάχης
της
Δαμασκού,
μας
φόρτωσαν
σε
αυτοκίνητα
με
σκοπό
την
ενίσχυση
της
άμυνας
του
Τομπρούκ
στο
μέτωπο
της
Ερήμου.
Η
προοπτική
με
ενθουσίαζε,
πρώτον
διότι
θα
επισκεπτόμουν
νέες
χώρες
-η
Αίγυπτος
πάντα
ερέθιζε
την
φαντασία
μου-
σαν
να
ήμουν
τουρίστας.
[...] Δεν
μπορεί,
σκεπτόμουν,
άλλος
άνθρωπος
σε
αυτό
τον
κόσμο
να
διακινδυνεύσει
τρία
-ίσως
και
πέντε-
χρόνια
στρατιωτικής
φυλακής,
αναλόγως
με
τις
διαθέσεις
του
στρατοδίκη,
για
να
περάσει
μια
και
μόνο
νύχτα
με
μιαν
ωραία
αραπίνα.
Τι
μου
συμβαίνει;
αναρωτιόμουν.
Με
έχει
εγκαταλείψει
η
λογική;
Ή
αυτή
πρέπει
να
είναι
η
λογική
της
ζωής;»
Ζάχος
Χατζηφωτίου,
«Τα
Εν
Οίκω
Εν
Δήμω»,
εκδόσεις
Φερενίκη
(ανατύπωση
για
την
«κυριακάτικη
δημοκρατία»),
σελίδες
53, 70-71.
«Μπον
βιβέρ».
Μόλις
διαβάσατε
έναν
από
τους
«τίτλους»
που
απεχθάνεται
ο
συγγραφέας
του
βιβλίου
«Τα
Εν
Οίκω
Εν
Δήμω»,
απ'
όπου
προέρχονται
τα
αποσπάσματα,
αλλά
και
του
«Κάποτε
στη
Μύκονο»
που
διατίθεται
σήμερα
μαζί
με
την
«κυριακάτικη
δημοκρατία».
Ο
Ζάχος
Χατζηφωτίου,
άνθρωπος
τόσο
σπάνιος
όσο
η
γραφή
και
η
ζωή
του,
είναι
αληθινός
Αθηναίος
οπλίτης-πολίτης.
Ενσαρκώνει
πρότυπα,
που
η
ράθυμη
άφεσή
μας
στη
δυναμική
της
πτώσης,
σχεδόν
μας
υποχρεώνει
να
λησμονήσουμε.
Να
θεωρήσουμε
ότι
ανήκουν
στη
σφαίρα
του
φανταστικού,
του
ανέφικτου,
του
αυτοκτονικού.
Έχουμε
κι
εμείς
πειστεί
από
τους
δημίους
μας
ότι
δεν
μπορούμε
να
γλεντήσουμε
ούτε
τη
ζωή
ούτε
τον
κίνδυνο
της
απώλειάς
της.
Ο
ανυποχώρητος
-σε
όλα
του-
Έλληνας
περιφρόνησε
τις
ανέσεις
του
οικογενειακού
πλούτου
και
ρίσκαρε
το
κεφάλι
του,
ανήλικος
κι
αμούστακος,
για
να
πάει
να
πολεμήσει
στη
Μέση
Ανατολή.
Είδε
φίλους
και
συμπολεμιστές
του
να
θερίζονται
από
τα
πολυβόλα.
Να
βυθίζονται
τα
άψυχα
κορμιά
τους
στη
ματωμένη
θάλασσα.
Άλλους,
να
σαπίζουν
στην
καυτή
έρημο.
Την
Ελλάδα
δεν
την
υπηρέτησε
με
λόγια
αλλά
με
έργα.
Πολέμησε
με
ενθουσιασμό
και
απελπισία.
Με
πίστη
και
απόγνωση.
Κι
όμως,
ήταν
πλουσιόπαιδο
και
μπορούσε
μια
χαρά
να
πορευτεί
και
να
θησαυρίσει
στην
κατεχόμενη
Ελλάδα
ανταλλάσσοντας
χαμόγελα
και...
πληροφορίες
με
τους
Ναζί.
Αποφάσισε
δίχως
δισταγμό
να
ανταλλάξει
μόνο
πυρά
με
τους
εχθρούς
της
πατρίας.
Τομπρούκ,
Ελ
Αλαμέιν,
Ρίμινι,
Αθήνα.
Ο
Ζάχος
ανδρώθηκε
περιφρονώντας
τον
θάνατο
και
κατορθώνοντας
να
ξεφαντώσει
εν
μέσω
πολέμου!
Αστακοπόλεμοι
Στην
εποχή
μας,
η
γελοιοποίηση
της
χώρας
και
η
εμπέδωση
της
συνολικής
πτώσης
του
επιπέδου
ξεκινά
από
την
άρχουσα
πολιτική,
«πνευματική»
και
οικονομική
τάξη
και
καταλήγει
εκεί.
Ο
αναίσθητος
πρώην
πρωθυπουργός
με
το
κανό
του.
Οι
αστακοπόλεμοι
των
αστράτευτων
πλουσίων
γόνων
με
την
χωλαίνουσα
(έως
ανύπαρκτη)
παιδεία
που
έλαβαν
από
τις
οικογένειές
τους.
Τα
«πολιτιστικά
κέντρα»
του
αείμνηστου
Γιαννόπουλου,
που
μετατρέπονται
σε...
κοσμοδρόμια,
σε
διαδρόμους
εκτόξευσης
πλαστικών
πανεριών
με
στόχο
το
κεφάλι
του
Αντώνη
Ρέμου!
Οι
αδίστακτοι
δισεκατομμυριούχοι
που...
χρησιμοποιούν
το
θωρηκτό
Αβέρωφ
για
ασκήσεις
αλκοολικών
«νηοπομπών»
με
μοντέλα
και
αδέσποτους
επιβήτορες.
Κι
αυτοί
«μπον
βιβέρ»
χαρακτηρίζονται,
βλακωδώς,
δίχως
να
έχουν
σπαταλήσει
για
την
πατρίδα
όχι
σταγόνες
αίματος
και
ιδρώτα
αλλά
ούτε
ένα
σεντ,
μία
δραχμή.
Ο
Ζάχος
Χατζηφωτίου,
θεωρητικός
της
διασκέδασης,
δεν
θα
ήθελε
με
τίποτα
να
συγχέεται
η
προσωπικότητά
του
με
όλα
τα
παραπάνω
πολυδιαφημισμένα
τίποτα.
Όποτε
χρειάστηκε
πολέμησε.
Δίχως
κλάψες,
γκρίνιες
και
υπεκφυγές.
Όποτε
το
θέλησε
διακινδύνευσε
ακόμα
και
την
προσωπική
του
ελευθερία
για
να
μην
κάνει
συναισθηματικές
υποχωρήσεις
ή
για
να
μην
αλλάξει
τον
τρόπο
που
είχε
συνηθίσει
να
ζει.
Και
σ'
αυτό
μοιάζει
πολύ
με
τους
αρχαίους
ημών
προγόνους.
Οποιαδήποτε
απόπειρα
να
μεταβάλλει
κάποιος
τον
«τρόπο»
τους,
τα
θέσμια,
το
στιλ
της
διαβίωσής
τους,
ισοδυναμούσε
με
αιτία
πολέμου.
Λίγο
Ηρόδοτο
να
διαβάσει
κάποιος,
θα
πειστεί...
Εκτός
Αριστεράς
Επίσης
ένα
χαρακτηριστικό
του
φίλτατου
Ζάχου
είναι
η
άρνησή
του
να
συνθηκολογήσει
με
την
Αριστερά.
Δεν
είναι
ενοχικός
Δεξιός,
κάποιος
που
ντρέπεται
για
τα
αστικά
φρονήματά
του.
Είναι
απλά
Δεξιός.
Δεν
βάζει
αστερίσκους
και
«ναι
μεν
αλλά»
στην
ποικιλοτρόπως
δεδηλωμένη
άρνησή
του
να
περάσει
η
χώρα
μας
στον
αστερισμό
της
Σοβιετίας.
Είναι
κοσμοπολίτης-πατριώτης.
Δεν
είναι
μηδενιστής
ούτε
αποπειράθηκε
ποτέ
να
αντλήσει
διαπιστευτήρια
δημοκρατικότητας
από
τους
πρώην
και
νυν
σταλινικούς,
μαοϊκούς,
ζαχαριαδικούς
και
«ανανεωτές»
του
χαβιαριού
και
της
προόδου.
Κατά
βάσην
είναι
απλός
άνθρωπος,
καθημερινός
και
απόλυτος.
Σε
όλα
του.
Μακάρι
να
είχαμε
περισσότερους
που
να
του
μοιάζουν.
Σε
όλα
τα
επίπεδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου