Να μάθετε γκεγμανικά, γουγούνια!

Στη μεγάλη φωτογραφία βλέπετε τον Μάρτιν Σουλτς (αχά, καλό ε;) και στη μικρή τον Μάρκο Σεφερλή ως δόκτορα Ζιβάγγο.

Έναν έναν τους βγάζουν τους λαγούς από την καπελαδούρα τους οι Φριτς. Τώρα τους έπιασε πόνος με την γλώσσα (όχι τη μοσχαρίσια).

«Στην ΕΕ έχουμε τέσσερις γλώσσες εργασίας: ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά. Η εμπειρία μου, ωστόσο, ως επικεφαλής του ευρωκοινοβουλίου μου δείχνει ότι το 80% όλων των εγγράφων πρέπει να υποβάλλονται στα αγγλικά, το 15% στα γαλλικά και ίσως το 5% στα γερμανικά. [...] Δεν υπάρχει κανένα αλαζονικό ή εθνικιστικό στοιχείο στο να λες ότι θες να ενισχύσεις τη γερμανική γλώσσα στην Ευρώπη». Τάδε έφη Μάρτιν Σουλτς, o πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σε συνέντευξή του στη Suddeutsche Zeitung (εφημερίδα είναι αυτό, όχι μάρκα ελαστικών) και μας έταξε ότι αν γίνει η αφεντομουτσουνάρα του πρόεδρος της Κομισιόν θα λέμε «γκούτεν ταγκ» και «γκούτεν άμπεντ» και «ιχλίμπεντιχ» με δόξα και τιμή και όχι ανεπισήμως. Επίσημη γλώσσα της Ε.Ε. τα γκεγμάνικος καρντάση μου! Και να φανταστείς ότι...
αυτός ο τύπος φαντάζει ολίγον τι συμπαθής διότι μοιάζει με τον Δόκτορα Ζιβάγγο, όπως τον υποδύεται ο Μάρκος Σεφερλής. Δεν φέρνει διόλου του Σόιμπλε, η φάτσα του οποίου στέλνει σαφές μήνυμα: «Το λάθος μας με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ότι τον χάσαμε». Ούτε μοιάζει με την Αγκέλα τη Μέρκελ για να σκιαχτείς από το καλημέρα.

Λουκάνικο

Ωστόσο, συμπαθής ξεσυμπαθής, σοσιαλιστής ξεσοσιαλιστής, Ζιβάγγος και Ξεζιβάγγος, ο Μάρτιν Σουλτς παραμένει Γερμανός. Και οι Γερμανοί έχουν σαφέστατη ατζέντα. Στην αρχή καλοπιάνουν τους πάντες: φιλελληνισμός, Γκαίτε, Μπετόβεν, Σλίμαν, Αουγκεντάλερ (μέγας μπαλαδόρος), Σλήμαν, Ρεχάγκελ. Ύστερα καλοπιάνουν εκείνους που τα πιάνουν: Χριστοφοράκος, Siemens, Ακης και λοιποί συγγενείς. Μετά σε κ@λοπιάνουν: Μνημόνιο, τρόικα, περικοπές κ.λπ. Αν δεν πιάσουν τα παραπάνω ξηγιούνται πιο μπρούτα: Χίτλερ, Χίμμλερ, Γκαίμπελς, Άουσβιτς, Κάνδανος, Καισαριανή, Καλάβρυτα.
Επίσης, στην αρχή θέλουν να συμβαδίζεις με τα συμφέροντά τους. Έπειτα, απαιτούν να μιλάς όπως αυτοί. Στη συνέχεια να σκέφτεσαι όπως εκείνοι. Στο τέλος, στο έσχατο σκαλοπάτι της κατάπτωσης, θα υποχρεωθείς να φοράς πέδιλο με κάλτσα και στο ξενοδοχείο των διακοπών σου να τρως κονσέρβες που θα έχεις κουβαλήσει από το σπίτι σου. Ο εκγερμανισμός της Ευρώπης θα είναι το ντεμπούτο. Μετά θα ακολουθήσει ο πλανήτης και το φινάλε θα είναι ένα ολάκερο σύμπαν που θα πάρει τη μορφή λουκάνικου Φρανκφούρτης. Ατόφιος εφιάλτης αλλά για μερικούς-μερικούς αποτελεί όνειρο και ιδανικό. Μακριά από εμάς κι ας είναι στο Αμβούργο...