Ο τύμβος της αρλούμπας

Απίστευτο κι όμως ελληνικό: υπάρχουν άνθρωποι που πονοκεφαλιάζουν για να «ερμηνεύσουν» τη λογοδιάρροια του Βενιζέλου.

Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, ο αρχηγός, ο συγκυβερνήτης του Τιτανικού, ο ύπαρχος, ο μπούας, ο καραμπουζουκλής, μπορεί να μιλάει μέχρι να ξεπεράσει (σε διάρκεια) όλες τις ομιλίες του Φιντέλ Κάστρο μαζί – και ταυτόχρονα να μην έχει πει τίποτα! Αν κάποιος τηλεθεατής ή παρευρισκόμενος σε ομιλία του διαθέτει ικανά αποθέματα μαζοχισμού, περισσότερα από εκείνα που απαιτούνται για να τον παρακολουθείς ατάραχος, μπορεί να τον δει να...
αυταναφλέγεται την ώρα της ατέλειωτης παρλάτας του. Όταν αρχίζει να μιλάει είναι σχετικά ήρεμος – αν και το βλέμμα που θυμίζει κατεψυγμένη συναγρίδα ουδέποτε τον εγκαταλείπει. Όσο μιλάει άλλο τόσο πωρώνεται, ανάβει και κορώνει. Πείθεται από τις δεκάδες χιλιάδες ανούσιες λέξεις που εκτοξεύει κατά πάντων. Όταν αναφέρεται στον εαυτό του παίρνει την έκφραση ουαχαμπίτη μουσουλμάνου που βουρλίζεται την ώρα που ο ιμάμης μπαίνει στο πιο επιθετικό σημείο του κηρύγματός του.
Για τον Βαγγέλη, ο Βαγγέλης είναι θεότητα. Την λατρεύει και είναι πρόθυμος να θυσιάσει αναρίθμητες ώρες από τις ζωές των άλλων για να τη δοξάσει λεκτικά και να την λατρέψει όπως της αξίζει.

Δοξάστε με!

Ωστόσο, αν και ο Βαγγέλης τα δίνει όλα για να πείσει τον εαυτό του και το ακροατήριο πόσο δίκιο έχει εκείνος και πόσο άδικο οι άλλοι, πείθει μόνο τον εαυτό του. Το ακροατήριο απλούστατα βαριέται αλλά οι πασοκτζήδες εξ αυτών καμώνονται ότι ενδιαφέρονται. Λάβετε δείγμα αηδέστατο:
«Αυτό που με βασανίζει, συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτό που με βασανίζει Πρόεδρε Κώστα Σημίτη είναι το ερώτημα το υπαρξιακό και το αγωνιώδες: εάν μπορούμε να δώσουμε πράγματι απαντήσεις προοδευτικές, σοσιαλιστικές σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί δεν είναι μόνο η Ελλάδα μια προβληματική χώρα, είναι η Ευρώπη μια προβληματική ήπειρος και η Ευρωπαϊκή Ένωση μια προβληματική οντότητα οικονομικά και πολιτικά. [...] Αλλά μήπως η βασική διαφορά σήμερα δεν είναι ανάμεσα στη συντήρηση και στο σοσιαλισμό, αλλά ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη δυναμική και τον πρακτικό  πραγματισμό;
Αυτό είναι ένα τεράστιο σταυρικό ερώτημα για την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. [...] Τι εμποδίζει την επαφή μας; Γιατί υπάρχει ένας φραγμός; Την εμποδίζει ο θυμός για την ανατροπή  των αβεβαιοτήτων για την οποία σας μίλησα. Ο θυμός εναντίον μας γι’ αυτά που κάναμε και πριν και μετά».