Ἐπειδή εἶναι τόσο... ἐπίκαιρος ὁ Ἄδης, ἀντιγράφουμε ἀπό τόν τόμο 1 τῶν ἁπάντων τοῦ Μάρκου Αυρηλίου (ἐκδόσεις Κάκτος, σ.σ.111-115): «Εἶσαι μία ψυχούλα πού βαστάζεις ἕναν νεκρό, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἐπίκτητος. Τίποτα κακό δέν ὑπάρχει σέ ὅ,τι ὑπόκειται σέ μεταβολή, ὅπως τίποτα καλό δέν ὑπάρχει σέ ὅ,τι εἶναι προϊόν μεταβολῆς. Μοιάζει ποτάμι γεγονότων καί ρεῦμα ὁρμητικό ὁ χρόνος· ἀμέσως μόλις κάτι φανεῖ, κύλησε καί ἔρχεται ἄλλο, πού καί αὐτό θά παρασυρθεῖ. Ὁτιδήποτε συμβαίνει εἶναι τόσο συνηθισμένο καί γνώριμο, ὅπως
τά ρόδα τήν ἄνοιξη καί οἱ καρποί τό καλοκαίρι· κάτι τέτοιο εἶναι πράγματι ἡ αρρώστια, ὁ θάνατος, ἡ κακολογία, ἡ ἐπιβουλή καί ὅλα ὅσα εὐχαριστοῦν ἤ στεναχωροῦν τούς ἀνόητους. [...]
Νά σκέφτεσαι συνεχῶς πόσοι γιατροί πέθαναν πού πολλές φορές συνοφρυώθηκαν πάνω ἀπό τούς ἀσθενεῖς τούς· πόσοι ἀστρολόγοι πού εἶχαν προαναγγείλει ὡς σπουδαῖο γεγονός θανάτους ἄλλων ἀνθρώπων· πόσοι ἐπίσης φιλόσοφοι πού εἶχαν ἀναπτύξει χιλιάδες σκέψεις περί θανάτου ἤ ἀθανασίας·[...] πόσοι τύραννοι πού ἐξουσίασαν τίς ζωές τῶν ἄλλων μέ φοβερή ἔπαρση σάν οἱ ἴδιοι νά ἦταν ἀθάνατοι· πόσες, ἐπίσης, ὁλόκληρες πόλεις, ἄς τό πῶ ἔτσι, πέθαναν.[...]
Σκέψου ἐπίσης ὅσους γνώρισες, τόν ἕναν μετά τόν ἄλλον· τοῦτος πού κήδεψε τόν ἄλλον ξαπλώθηκε κι ὁ ἴδιος, καί ὁμοίως αὐτός πού κήδεψε τόν τελευταῖο – και ὅλα μέσα σέ λίγο χρόνο. Πρέπει, εν γένει, να αντιμετωπίζουμε τα ανθρώπινα ως ἐφήμερα καί εὐτελή– χτές ἕνα μυξιάρικο, αὔριο μούμια ἤ στάχτη.
Τήν ἀκαριαία τούτη στιγμή τοῦ χρόνου νά τήν περάσεις σύμφωνα μέ τή φύση, ὅπως ἡ ἐλιά πού ὡριμάζει καί πέφτει δοξολογώντας τή γῆ πού τήν κράτησέ καί εὐγνωμονώντας τό δέντρο πού τή γέννησε. Νά μοιάζεις μέ τήν ἀκτή ὅπου συνέχεια σπάζουν τά κύματα. Ἐκείνη μένει ἀκίνητη, καί γύρω της ἀναπαύονται τά μανιασμένα μέρα.[...] Βλέπε πίσω σου τόν ἀχανή χρόνο καί τό ἄλλο ἄπειρο πού εἶνάι μπροστά. Ὡς πρός αὐτό λοιπόν σέ τί διαφέρει τό βρέφος πού ἔζησε τρεῖς μέρες ἀπό κάποιον Νέστορα πού ἔζησέ τρεῖς αἰῶνες;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου