Ἡ νεκρανάσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Ἡ Ἀκρόπολις τῶν Ἀθηνῶν καί ὁ Ἄρειος Πάγος, ὅπως τά συνέλαβε ἡ φαντασία τοῦ Γερμανοῦ ἀρχιτέκτονα καί ζωγράφου Franz Karl Leopold von Klenze (1784 –1864). Ἔνθετο τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τῶν «Μύθων» τοῦ Υγίνου.

Μία καλή ἀρχή γιά τήν ἀνάσταση τοῦ ἔθνους θά εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἐρειπίων τῶν ἀρχαίων ναῶν. Ἡ πλήρης ἀποκατάστασή τους.

«Αὐτοί πού ἐπέστρεψαν ἀπό τόν Κάτω Κόσμο μέ τήν ἄδεια τῶν Μοιρῶν: Ἡ Δήμητρα, ἀναζητώντας τήν Περσεφόνη, τή θυγατέρα της.O Διόνυσος κατέβηκε πρός ἀναζήτηση τῆς μητέρας του Σεμέλης, θυγατέρας τοῦ Κάδμου. Ὁ Ἡρακλῆς, γιός τοῦ Δία, γιά νά φέρει στόν ἐπάνω κόσμο τόν Κέρβερο. Ὁ Ἀσκληπιός, γιός τοῦ Ἀπόλλωνα καί τῆς Κορωνίδας. Ὁ Κάστορας καί Πολυδεύκης, γιοί τοῦ Δία καί τῆς Λήδας, ἐπιστρέφουν ἀνταλλάσσοντας θέση στόν θάνατο. Ὁ Πρωτεσίλαος, γιός τοῦ Ιφικλῆ, ἐπέστρεψε γιά τή Λαοδάμεια, θυγατέρα τοῦ  Ἄκάστου.
Ἡ Ἄλκηστη, θυγατέρα τοῦ Πελία, πρός χάρη τοῦ συζύγου της Αδμήτου. Ὁ Θησεύς, γιός τοῦ Αἰγέα, πρός χάρη τοῦ Πειρίθου. Ὁ Ιππόλυτος, γιός τοῦ Θησέα, πῆγε ἐκεῖ κατόπιν ἐπιθυμίας τῆς Ἄρτεμης καί ἀργότερα κλήθηκε Βίρμπιους. Ὁ Ὀρφέας, γιός τοῦ Οἰάγρου, πρός χάρη τῆς Εὐρυδίκης, τῆς συζύγου του. Ὁ  Ἄδωνις, γιός τοῦ Κινύρα καί τῆς Σμύρνας, κατόπιν ἐπιθυμίας τῆς Ἀφροδίτης. Ὁ Γλαῦκος, γιός τοῦ Μίνωα, ἔλαβε πάλι ζωή ἀπό τόν Πολύειδο, τόν γιό τοῦ Κοιράνου. Ὁ Ὀδυσσέας, γιός τοῦ Λαέρτη, πρός χάρη τῆς πατρίδας του. Ὁ Αἰνείας, γιός τοῦ Αγχίση, πρός χάρη τοῦ πατέρα του. Ὁ Ἑρμῆς, γιός τῆς Μαίας, εἶναι σταθερός ἐπισκέπτης τοῦ Κάτω Κόσμου».

Ὑγῖνος, «Μύθοι - Ἐπιτομή τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Μυθολογίας καί τά χαμένα ἔργα τῶν Τραγικῶν», Ἀθήνα: 2014, ἐκδόσεις Εύανδρος, σ. 239.

Βετεράνοι τοῦ θανάτου οἱ προγονοί μας. Ταξιδιῶτες στά μονοπάτια τῆς ζωῆς καί τοῦ Ἄδη, πού τόλμησαν νά φύγουν ἀπό τή διάστασή μας, αὐτή τῆς φθαρτῆς ὕλης, ἀλλά καί νά ἐπιστρέψουν γιά νά μᾶς προσφέρουν κάτι - συνήθως μία λάμψη πού ρηγματώνει τά σκοτάδια μας. Αὐτή ἡ ρωγμή φωτός εἶναι
δωρεά. Προσφέρει νόημα ζωῆς.

Ὁ Γάιος Ἰούλιος Ὑγῖνος (64 π.Χ. - 17 μ.Χ.) μέ τούς «Μύθους» του μᾶς προσφέρει μία εὐσύνοπτη καταγραφή τῶν θεϊκῶν, ημιθεϊκῶν ἤ καί θνητῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ ἑλληνικοῦ βίου τῆς ἀρχαιότητος, οἱ ὁποῖοι πῆγαν στόν Ἄλλον Κόσμο καί γύρισαν. Φυσικά, παραλείπει ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα πρόσωπα πού ἔφτασε στό Ἐπέκεινα καί γύρισε γιά νά μᾶς τό περιγράψει. Τό περιγράφει ὁ Πλάτων (Πολιτεία 614b-621d). Ὁ Ἤρ, ὁ γιός τοῦ Ἀρμενίου ἀπό τήν Παμφυλία, ἦταν ἕνας ἀτρόμητος πολεμιστής, πού θερίστηκε σάν στάχυ ἀπό τόν μανιασμένο Ἄρη. Σκοτώθηκε στή μάχη καί ξαναζωντάνεψε λίγο πρίν οἱ φλόγες τῆς νεκρικῆς πυράς καταπιοῦν τό κορμί του.

Ἐλπιδοφόρο τό κρυφοκοίταγμα στά πεδία τοῦ Πλούτωνα, τό ὁποῖο μᾶς προσφέρει ἡ ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία. Μποροῦμε νά ἀντλήσουμε θάρρος ἀπό τά κείμενα, τίς μαρτυρίες καί τίς παραδόσεις, ὥστε νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό μεῖζον: τήν ἀνάσταση τῆς Ἑλλάδας.
Ἡ πατρίδα μας αὐτή τήν περίοδο δέν ζεῖ. Δέν εἶναι ἑλληνικός ὁ βίος ποῦ διάγουμε. Εἶναι κάτι ἄλλο, ἐξόφθαλμα ἀταίριαστο μέ ἐμᾶς. Το γνωρίζουμε. Ἡ συνείδηση δέν πλανᾶται ποτέ. Αὐτή ἡ μικρή ἀλλά ἀσίγαστη φωνή, πού γνωρίζει πάντα τήν ἀλήθεια, ἐκφράζεται. Ποτέ δέν σιωπᾶ. Ὑπηρετεῖ μόνο ἕνα συμφέρον, τό μοναδικό πού εἶναι ἀληθινό: τήν ἀρετή.

Ὅλα κραυγάζουν ἐντός μᾶς γιά τήν ἀσυμβατότητα, τήν πτώση, τήν παράδοση στό μοιραῖο, τή σήψη τῶν κρατικῶν δομῶν πού συμπαρασύρουν τό ἔθνος. Καί ὅλα ὑποδεικνύουν τή μοναδική ὁδό πού εἶναι διαθέσιμη, ὀρθή, σωτήρια: τήν ἐπιστροφή στή φύση μας, τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ ἁρμόζοντος καί ἑλληνικοῦ στόν ἀτομικό καί συλλογικό βίο μας.

Μία καλή ἀρχή γιά τήν ἀνάσταση τοῦ ἔθνους θά εἶναι ἡ ἀναστήλωση τῶν ἐρειπίων τῶν ἀρχαίων ναῶν. Ἡ πλήρης ἀποκατάστασή τούς. Σχέδια ὑπάρχουν καί οἱ ἀπαραίτητες τεχνικές γνώσεις γι' αὐτό τό συμβολικά, ἱστορικά ἀλλά καί πρακτικά ἀπαραίτητο ἐγχείρημα. Δέν εἶναι δεῖγμα σεβασμοῦ στούς προγόνους καί τήν οὐσία τοῦ πολιτισμοῦ μας νά καμαρώνουμε γιά «τά ἀρχαία μας», ὅταν δαχτυλοδείχνουμε ρημαγμένους ναούς πού ἐρειπώθηκαν ἀπό τήν ἐπέλαση τῶν αἰώνων καί τή μοχθηρία τῆς βαρβαρότητας.

Πόσοι, ἄραγε, δέν ἔχουν ὁραματιστεῖ ἤ εὐχηθεῖ τήν πλήρη ἀποκατάσταση τῶν ναῶν στόν ἱερό βράχο τῆς Ἀκρόπολης, τῶν θησαυρῶν καί τῶν ἱερῶν στούς Δελφούς καί στή Δῆλο; Πόσο θετικό ἀντίκτυπο θά εἶχε ἡ ἔναρξη τῆς ὑλοποίησης αὐτοῦ τοῦ σχεδίου στό ἠθικό τοῦ λαοῦ μας; Ἡ ὑποχρέωση μας δέν εἶναι νά σεμνυνόμεθα ἐπί πατραγαθίαν, ἀλλά νά ἀνταποκρινόμεθα στό χρέος τῆς δικῆς μας ἀνδραγαθίας. Ὅσα παραλάβαμε νά τά διατηρήσουμε, νά τά ἀποκαταστήσουμε, νά τά αὐξήσουμε.

Σεβόμενοι τό παρελθόν θά χαράξουμε ἕνα φωτεινό μέλλον.


 Ἀπό τήν κυριακάτικη δημοκρατία