Λοιπόν, η πραγματικότητα κάνει τζιζ. Προκαλεί τουλάχιστον αναφυλαξία, καούρες και σύνδρομο επίκτητης οικονομικής ανεπάρκειας. Από την στιγμή που έχεις αποκτήσει φοβία να πας μέχρι το κατώφλι της εξώπορτας επειδή θα το βρεις γεμάτο με λογαριασμούς, δεν μπορείς παρά να ταμπουρωθείς στα ενδότερα. Ν' ανοίξεις βιβλίο προτείνεται ανεπιφύλακτα. Να το διαβάσεις επιβάλλεται. Όμως, για να αναγνώσεις κάτι -πολλώ δε μάλλον να το μελετήσεις- απαιτείται συγκέντρωση και οι συγκεντρώσεις τείνουν να απαγορευτούν διά νόμου. Αν μαζευτείς εσύ και η συνείδησή σου μπορεί να φτάσεις σε σημείο να αμφισβητήσεις το καθεστώς και αυτό είναι επικίνδυνο για
την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος και την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές (για shopping therapy - με ομόλογα του δημοσίου, βραχείας λήξεως). Κατά συνέπειαν καλό είναι να βάλεις την ντιβιντιέρα να σιγοβράζει Χόλιγουντ σε σιγανή φωτιά και να κάτσεις σαν χαύνος να παρακολουθήσεις καμιά επιτυχία να ξεχαστείς και να ξεχάσεις. Αν ξεχαστείς να μην φοβηθείς ούτε στιγμή. Θα σε θυμηθεί η Μέρκελ. Της χρωστάς κάτι ψιλά (έτσι νομίζει) και θα έρθει να στα γυρέψει. Με το καλό ή με τον Σόιμπλε.
Μάτριξ
Κι αν ξεχάσεις πάλι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Τα μπουγιουρντιά είναι τα ποστ-ιτ του κράτους όπου αναγράφονται οι υποχρεώσεις σου. Τα μπιλιέτια είναι τα (κάπως βρόμικα) ερωτόλογα των έμμεσων εραστών της παγκόσμιας διακυβέρνησης προς τους δημότες του Μάτριξ. Οπότε, όλα καλά όλα ανθηρά.
Θα προτιμήσεις κάνα εργάκι δράσεως με μπόλικες συνωμοσίες, αποκαλύψεις, κρυφές κάμερες, εισαγγελείς και Φαρισαίους – μην τυχόν και πετύχεις το υπόλοιπον από την μεγάλη επιτυχία «Μπαλτάκος-Κασιδιάρης – Κάμερα στην Κάμαρα».
Εκεί θα το ρίξουμε φίλτατοι. Να παραγγέλνουμε ταινίες διά τηλεφώνου, ντιλιβεράδικες, μήπως και ο ντιβιντοκλαμπατζής είναι «μυημένος» στη «συνωμοσία» των μη εξουσιοδοτημένων καταγραφών και αρχίσει να μοιράζει στο φιλοθεάμον κοινό τις κασέτες «τις καλές», που έλεγαν παλαιά και οι ενοικιαστές των ροζ βίντεο.
Κι αν δεν σου πέσει το υπόλοιπον των μπαλτάκειων διαλόγων θα περάσεις ένα ανέφελο δίωρο. Άλλοι θα έχουν τα προβλήματα, άλλοι θα κλείνονται εις τας φυλακάς, άλλοι θα τρώνε τις σφαίρες και άλλοι θα είναι υποχρεωμένοι να κάνουν τα καουμποϊλίκια για να την βγάλει ο πλανήτης καθαρή. Και το σημαντικότερο όλων: στις ταινίες είθισται να υπάρχει «ευτυχές τέλος». Στη ζωή, όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου