Αυτοπροσδιορισμός και παραφροσύνη

Ενα από τα βασικά σοφίσματα του εσμού της «συμμαχίας των προθύμων» μειοδοτών -και για την υπόθεση των Σκοπίων και για τη Θράκη- είναι το περιλάλητο δικαίωμα προσώπων και συλλογικοτήτων στον «αυτοπροσδιορισμό».
Χρησιμοποιώντας αυτό το απολύτως κενό περιεχομένου επιχείρημα προσπαθούν να κατευνάσουν τις αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στον σφετερισμό του ιερού ονόματος της Μακεδονίας από τους Σκοπιανούς και στη «βάφτιση» της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη ως «τουρκικής».
Αυτός ο ψυχολογικός αφοπλισμός έχει ως προμετωπίδες τη «λογική» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Οι πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι ευήθεις φανατικοί διάφορων εκδοχών του αριστερισμού και οι συναισθηματικά απάτριδες ισχυρίζονται ότι
δεν είναι ούτε λογικό ούτε νόμιμο να αμφισβητείς το δικαίωμα κάποιων να αυτοαποκαλούνται όπως τους αρέσει.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο γίνεται η παραβίαση της λογικής - και μάλιστα από την πλευρά των «ευαίσθητων» κοσμοπολιτών, που αντιμάχονται τον... εθνικισμό. Κάθε πολίτης ή συλλογικότητα στον πλανήτη έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται όπως νομίζει. Ομοίως και οι άλλοι διατηρούν το δικαίωμα να αποδέχονται ή να απορρίπτουν τον όποιο αυτοπροσδιορισμό.
Για παράδειγμα, μια ομάδα ερασιτεχνικής κατηγορίας του Λουξεμβούργου μπορεί να βαφτίσει τον εαυτό της «τροπαιούχο» του Τσάμπιονς Λιγκ. Φυσικά η UEFA δεν πρόκειται να της απονείμει το πολυπόθητο τρόπαιο. Με λίγα λόγια, όλοι μας μπορούμε να ισχυριζόμαστε ό,τι θέλουμε, αλλά είναι στην αρμοδιότητα του περιβάλλοντός μας να το δεχτεί ή όχι.
Ειδικά στα εθνικά ζητήματα, όταν τέμνονται τα συμφέροντα κρατών, μια κοινωνία δεν μπορεί (ούτε πρέπει, άλλωστε) να συναινέσει στον σφετερισμό υλικών ή άυλων περιουσιακών στοιχείων της. Οταν τα δικαιώματα των νόμιμων κτητόρων συγκρούονται με τις αξιώσεις επίδοξων σφετεριστών και εισβολέων, δεν υπάρχουν ούτε χρόνος ούτε χώρος για φληναφήματα περί «πολιτικής ορθότητας», που παίζουν τον ρόλο ψυχολογικής επιχείρησης εις βάρος του λαού. Το μόνο που αρμόζει στην περίσταση είναι η άμυνα. Πρώτη γραμμή άμυνας είναι η υπεράσπιση της κοινής λογικής, η οποία στην ελληνική υπόθεση ταυτίζεται με το εθνικό συμφέρον.

Aπό την εφημερίδα "δημοκρατία"