Τα ἀρχαῖα ἑλληνικά δημιουργοῦν ἐλίτ

Ἄποψη ἀπό τίς ἐγκαταστάσεις τοῦ Ἶτον. Στήν ένθετη εἰκόνα τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου μέ τήν βιογραφία τοῦ Τζόρτζ Ὄργουελ

«Στο δημόσιο σχολεῖο μποροῦσε νά μπει ἕνα παιδί στά δεκατέσσερά του χρόνια. Ἔπρεπε προηγουμένως νά ξέρει Λατινικά, Ἑλληνικά, μαθηματικά κι ἕνα σωρό ἄλλα πράγματα, πού ἦταν δύσκολο νά τά μάθει ἀπό μία γκουβερνάντα ἤ ἀπό ἕνα κοινό δημοτικό σχολεῖο. Γι' αὐτό εἶχαν ἱδρυθεῖ μερικά ἰδιωτικά "σχολεῖα", γιά παιδιά ἀπό ὀχτώ ἕως δεκατεσσάρων χρόνων, πού τά προετοίμαζαν γιά τά πιό δύσκολα καί σκληρά Δημόσια Σχολεῖα. Τά "φροντιστήρια" αὐτά ἦταν ἀρκετά ἀκριβά καί ἐξ ἴσου σκληρά μέ τά Δημόσια Σχολεῖα: ντρεσάριζαν τά παιδιά μέ πολλή αὐστηρότητα καί κάμποσο ξύλο, μαθαίνοντάς τα νά ὑπακοῦν, νά μελετοῦν καί νά ὑποτάσσονται».

Peter Stansky & William Abrahams «Ὁ Ἄγνωστος Ὄργουελ», ἐκδόσεις Κάκτος, σελ. 26

Ὁ Τζορτζ Ὄργουελ, ὁ ὁραματιστής τῆς τυραννικῆς δυστοπίας τοῦ «1984» καί ὁ δημιουργός τοῦ συμβολικοῦ καί τόσο ἀληθινοῦ κόσμου πού ζοῦσε στή «Φάρμα τῶν Ζώων», ἦταν ἕνα ἀπό τά πολλά παιδιά τῆς βρετανικῆς αὐτοκρατορίας πού εἶχαν τήν τύχη καί τήν ἀτυχία νά γεννηθοῦν σέ οἰκογένεια ὑπαλλήλων πού στελέχωναν τίς ὑπηρεσίες τοῦ Στέμματος στίς ἀποικίες. Ἡ τύχη ἔγκειτο στά προνόμια πού ἀπολάμβαναν ὅσο ζοῦσαν ἐκεῖ καί ἡ ἀτυχία στήν ἀπώλεια ὅλων τῶν ἀνέσεων μόλις ἐπιβιβάζονταν στό πλοῖο ἐπιστροφῆς γιά την πατρίδα. Ἡ συνταξιοδότηση ἑνός ὑπαλλήλου πού δούλευε στίς ἀποικίες ἰσοδυναμοῦσε μέ
ἀνώμαλη προσγείωση στή μιζέρια.

Αὐτό πού ὀνειρεύονταν οἱ γονεῖς τοῦ Ἔρικ Ἄρθουρ Μπλερ (τό κατά κόσμον ὄνομα τοῦ Ὄργουελ) ἦταν νά κατορθώσει νά μπεῖ σ' ἕνα ἀπό τά ξακουστά σχολεῖα τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου - στό Ἶτον, ἐν προκειμένω. Ἡ λέξη «δημόσιο» γιά τό Ἶτον δέν σημαίνει ὅτι ἦταν κρατικό. Λειτοῦργοῦσε σάν ἰδιωτικό, μέ δίδακτρα καί εἶχε τό δικαίωμα νά ἐπιλέγει τούς μαθητές του.

Στη Μεγάλη Βρετανία, πού διαθέτει κρατικούς θεσμούς ἀνθεκτικούς στόν χρόνο, τό κράτος μεριμνοῦσε γιά τίς ποιοτικές ἐγγυήσεις στήν ἐκπαίδευση καί οἱ ἰδιῶτες προσπαθοῦσαν νά προσεγγίσουν αὐτά τά στάνταρντ. Στα γνωστικά προαπαιτούμενα τῆς εἰσόδου σ' ἕνα σχολεῖο ὅπως τό Ἶτον ἦταν καί τά ἀρχαῖα ἑλληνικά. Ἕνα ἀπό τά δομικά ὑλικά πού χρησιμοποιήθηκαν γιά νά φτιαχτεῖ ἡ αὐτοκρατορία στήν ἐπικράτεια τῆς ὁποίας «ὁ ἥλιος δέν ἔδυε ποτέ» ἦταν τά κλασικά γράμματα - αὐτά πού οἱ σημερινοί ἀστοιχείωτοι τιποτόφρονες τῆς αποδόμησης προσπαθοῦν νά ἐξαφανίσουν.

Δύναμη

Με τήν κλασική παιδεία ἀτσαλώθηκε καί ἄκμασε ἡ εὐρωπαϊκή ἤπειρος καί νοηματοδοτήθηκε ὅ,τι ἀποκαλεῖται δυτικός πολιτισμός. Μέσω ἐκείνης φωτίστηκαν τά σκότη τῆς ἄγνοιας καί ἰσορρόπησαν οἱ κοινωνίες ἀνάμεσα στίς ὑλικές ἀνάγκες καί τίς πνευματικές ἀναζητήσεις.
Τα ἀρχαῖα ἑλληνικά δέν εἶναι «πολυτέλεια», οὔτε μποροῦν νά ἀποτελέσουν μάθημα «β΄ διαλογῆς» σέ μία χώρα πού σέβεται τούς πολίτες της καί ἐπιδιώκει ἕνα καλύτερο μέλλον γιά τά παιδιά της.
Δέν εἶναι ἐπιτρεπτό νά παραγκωνίζεται καί νά ὑποβαθμίζεται ἡ διδασκαλία μίας γλώσσας πού κάνει τούς ἀνθρώπους ἐξυπνότερους - κάτι πού ἔχει ἀποδειχτεῖ καί ἐπιστημονικά!

Ὑπενθυμίζεται σχετικά ἡ συνέντευξη πού εἶχε παραχωρήσει στήν «κυριακάτικη δημοκρατία» (φύλλο 28ἧς Σεπτεμβρίου 2014) ἡ κυρία Ἄννα Γραβάνη, πτυχιοῦχος Ψυχολογίας τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς διπλωματικῆς ἐργασίας μέ τίτλο «Ὑπάρχουν ὀφέλη ἀπό τήν ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν γιά τή γλωσσική - γνωστική ἀνάπτυξη τῶν παιδιῶν (ομιλητών τῆς νέας ἑλληνικῆς γλώσσας;)».

Ἡ κυρία Γραβάνη εἶχε πεῖ στήν ἐφημερίδα μας ὅτι «ἡ ἐκμάθηση ἀρχαίων ἑλληνικῶν στά παιδιά τά ὠφελεῖ ποικιλοτρόπως. Κοντολογίς, τά κάνει ἐξυπνότερα, κοινωνικότερα, διευρύνει τούς ὁρίζοντές τους, βελτιώνει τήν ὀρθογραφική ἱκανότητά τούς, τή μνήμη, τήν ἀναγνώριση τοῦ προφορικοῦ λόγου!»

Ἡ πρωτοποριακή μεταπτυχιακή ἐρευνᾶ της ἔγινε δεκτή ἀπό τή Σχολή Ψυχολογίας τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Dundee (Σκοτία). Ὅπως μᾶς ἐξήγησε ἡ ἴδια, «ἡ ἐκμάθηση μίας γλώσσας συνδέεται μέ πτυχές τῆς ψυχικῆς καί τῆς γνωστικῆς λειτουργίας του ἀτόμου. Ἡ Γνωστική Ψυχολογία μελετᾶ πώς ἕνα ἄτομο ἀποκτᾶ γνώση. Οἱ γνωστικές λειτουργίες, μέσω τῶν ὁποίων κατακτοῦμε τή γνώση, εἶναι ἡ ἀντίληψη, ἡ μνήμη, ἡ γλώσσα, ἡ σκέψη, ἡ ἱκανότητα ἐπίλυσης προβλημάτων».
Ἡ συστηματική προσπάθεια ἐκμάθησης αὐτῆς τῆς μορφῆς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δέν ἀποτελεῖ «σπονδή» σέ ἕνα ἔνδοξο καί ἀπρόσιτο παρελθόν. Οὔτε ἀποτελεῖ καπρίτσιο «αρχαιόπληκτων» (ὑβριστικός ὄρος ποῦ χρησιμοποιεῖται ἐναντίον πολλῶν Ἑλλήνων ἀπό ὀπαδούς πάσης φύσεως βαρβαρισμῶν).

Τα ἀρχαῖα ἑλληνικά εἶναι ὁ πυρήνας τῆς γνώσης πού ἔρχεται ἀπό τό παρελθόν γιά νά ὀμορφύνει τό μέλλον.