Ἡ συντριβή τῶν νεοταξικών σοφιστειῶν

Ἡ συλλογιστική τῆς παγκοσμιοποιητικῆς προπαγάνδας εἶναι τόσο ἀληθής ὅσο ἡ ἀριθμητική πράξη στόν πίνακα. Στην ἔνθετη φωτογραφία τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Ρωμανοῦ.

«Στα Ἠθικά Νικομάχεια ὁ Ἀριστοτέλης ἀναπτύσσει μία θεωρία περί ἀρετῆς, ἡ ὁποία μπορεῖ νά παραγάγει χρήσιμα συμπεράσματα γιά ἕναν τρόπο μέ τόν ὁποῖον οἱ σύγχρονοι σοφιστές ἐπιτυγχάνουν, ἀνεπαισθήτως, μετατοπίσεις ἐννοιῶν κατά τό δοκοῦν. Ἡ ἀρετή, ἐξηγεῖ ὁ μέγας διδάσκαλος, εἶναι μεσότης μεταξύ δύο ἄκρων μέ ἀρνητικό πρόσημο∙ ὅμως ὁμοιάζει περισσότερο μέ τό ἕνα ἄκρο. Παράδειγμα ἡ γενναιοδωρία, ὡς ἀρετή, τοποθετεῖται ἀνάμεσα στήν ἀσωτία (ἡ σπατάλη), ἀφενός, στήν τσιγκουνιά, ἀφετέρου. Ὁμοιάζει, ὅμως, περισσότερο ὁ γενναιόδωρος μέ τόν σπάταλο παρά μέ τόν τσιγκούνη. Ἡ ἀνδρεία πάλι τοποθετεῖται ἀνάμεσα στόν παράτολμο καί τόν δειλό. […] Οἱ σοφιστές τῆς αποδόμησης ἡρώων τοῦ ἔθνους ἤ τῶν μεγάλων ἐπιτευγμάτων ἑνός λαοῦ, γνωρίζουν πώς νά μετατοπίζουν τίς ἔννοιες τῆς ἀρετῆς πρός τήν κακία μέ τόν παραπάνω τρόπο. Στόχος τους εἶναι νά ἐξαλείψουν ὑποδειγματικούς χαρακτῆρες καί δράσεις τοῦ παρελθόντος πού προσφέρονται γιά μίμηση ἀπό τούς νεότερους. Στόχος τους εἶναι νά ἀμαυρώσουν (πάντα μέ τήν «κριτική» ἱστορική έρευνα) τίς ἐμβληματικές προσωπικότητες καί ἱστορικές στιγμές ἰδεαλιστικῆς ὁλοκλήρωσης, οἱ ὁποῖες λειτουργοῦν ὑποδειγματικά γιά τήν ὁμοψυχία ἀνθρώπων γύρω ἀπό ἕνα κοινό ὅραμα, μία ὑψηλή στοχοθεσία. Αὐτό τό ὀνομάζουν, πάλι μέ μία μετατόπιση ἐννοιῶν,“εθνικισμό”».

Κωνσταντῖνος Π. Ρωμανός, «Ἀπό τήν Ἐθνοκτονία στήν Ἀφύπνιση. Ἀντίλογος στή Σοφιστική τῆς Νέας Τάξης», ἐκδόσεις Πελασγός, σ. 67

Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῶν προβλημάτων, τῶν διλημμάτων καί τῶν προκλήσεων πού ἀντιμετωπίζουν τά πρόσωπα ἤ οἱ συλλογικότητες μπορεῖ νά ἀντιμετωπιστεῖ ἐπιτυχῶς, ἄν ἐξεταστοῦν ὑπό τό ψυχρό φῶς τῆς λογικῆς. Καί στίς σωματικές ἀσθένειες ἰσχύει αὐτό. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἴαση, ἄν δέν προηγηθεῖ ὀρθή διάγνωση.
Ὁ Κωνσταντῖνος Ρωμανός, καθηγητής Φιλοσοφίας στό Πανεπιστήμιο τοῦ Αἰγαίου καί συγγραφέας τοῦ βιβλίου ἀπό τό ὁποῖο προέρχεται τό ἀπόσπασμα στήν ἀρχή τοῦ κειμένου, ἔχει διαγνώσει τά αἴτια, τά συμπτώματα μέ τά ὁποία ἐκδηλώνεται ἡ νεοταξική νόσος στίς σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ἔχει μελετήσει σέ βάθος τό ἰδεολογικό ἐπίχρισμα καί τό σοφιστικό
περιτύλιγμα τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν τῆς παγκοσμιοποίησης καί προσφέρει στούς ἀναγνῶστες μία μοναδική εὐκαιρία: νά κοιτάξουν πίσω ἀπό τά βαριά καί ὄζοντα σάβανα πού καλύπτουν τήν πραγματικότητα καί σκοτίζουν τό φῶς ὑπό τό ὁποῖο μποροῦν νά ἀναπτυχθοῦν φυσιολογικές κοινωνίες καί νά ἀνθήσουν κανονικές ἀνθρώπινες καί διακρατικές σχέσεις.
Σ’ αὐτό τό κεφάλαιο τῆς πραγματείας του ὁ κ. Ρωμανός ἑστιάζει σέ κάτι πού ἐλάχιστοι παρατηροῦν: πώς «διολισθαίνουν» καί μετατοπίζονται οἱ λέξεις, οἱ ἔννοιες, οἱ ὁρισμοί, οἱ σημασίες, οἱ ἀξίες, ὁλόκληρος ὁ πνευματικός σκελετός πάνω στόν ὁποῖον δομοῦνται οἱ προσωπικότητες. Ἀπό τό ἕνα σημεῖο ἀναφοράς, πού ἡ λέξη ἔχει ἀπόλυτη συνάφεια μέ τή σημασία της καί ἀντιστοιχεῖ σέ ὅ,τι ἔχει ἀντιληφθεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἐμπειρία, ὁδηγεῖται σ’ ἕνα ἄλλο - αὐτό ποῦ ἐξυπηρετεῖ τόν σταδιακό ἐθνικό καί θρησκευτικό ἀποχρωματισμό τῶν κοινωνιῶν καί τήν ὑποταγή τῶν ἀνθρώπων στό νεοταξικό δόγμα.
Τό μεγαλύτερο καί ἀποτελεσματικότερο ὅπλο ποῦ μπορεῖ νά ἀποκτήσει κάποιος στόν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ ἐφιάλτη, τοῦ Μολώχ, ποῦ θέλει νά ἐκθρονίσει τή λογική, τήν πίστη καί τήν ἀρετή ἀπό τούς θρόνους τούς στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων καί νά ἐγκαταστήσει τήν τυραννία τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, εἶναι ἡ κατανόηση τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο λειτουργεῖ. Αὐτό πού στίς τηλεοράσεις φαντάζει ὡς «ἀμάχητο ἐπιχείρημα» καί «ἀνθρωποκεντρική ρητορική» στήν οὐσία εἶναι ἕνα χοντροκομμένο καί τερατῶδες ψέμα, πού ἀναμασοῦν ἐπίμονα οἱ μισθοφόροι τῆς ἀποδόμησης.
Τό «κόλπο» τῆς πρόκλησης ἐνοχῶν μέ τή φωναχτή ἐπανάληψη τῶν λέξεων «ἐθνικισμός» καί «ρατσισμός» πιάνει μόνο σέ ἀδαεῖς γιά περιορισμένο χρονικό διάστημα. Ὅταν ἐξαντλοῦνται οἱ φυσικοί πόροι σέ ἕνα ἀνθρώπινο οἰκοσύστημα, ἀναγκαστικά οἱ μονάδες γίνονται πιό παρατηρητικές καί διεκδικητικές καί παύουν νά αἰσθάνονται συστολές καί ἐνοχές στό ἄκουσμα κάποιων ἤχων καί μομφῶν. Ὁ ἐκτοπισμός τῆς δυτικῆς μεσαίας τάξης ἀπό τόν μέχρι πρότινος φυσικό οἰκονομικό, οἰκιστικό καί κοινωνικό χῶρο τῆς καί τό αἴσθημα τῆς ἀνασφάλειας καί τῆς ἐπί τά χείρω μεταβολῆς τοῦ τρόπου ζωῆς απονομιμοποιοῦν μέ ραγδαίους ρυθμούς τή σχετική προπαγάνδα. Στόν κόσμο πού ἀνατέλλει προέχει ἡ ἐπιβίωση, ὄχι ὁ ἐξευμενισμός τῶν τυράννων καί ἡ λείανση τῶν αἰχμῶν τῆς ἀλήθειας στόν τόρνο τοῦ νεοταξικοῦ λεξιλογίου τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας.
Ἀκόμα, ὅμως, κι ἄν εἶχαν διαμορφωθεῖ ἰδανικές οἰκονομικές συνθῆκες καί ὑπῆρχε ἐμπεδωμένο τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας καί τῆς οἰκειότητας γιά τό ὁμογενοποιημένο τοπίο ποῦ εὐαγγελίζονται οἱ ἐπίδοξοι συνεργοί τῆς παγκόσμιας δικτατορίας, ἡ ἔκθεση τῶν μεθόδων τους σέ κοινή θέα διαλύει τά ἀτού τούς.
Ὅλα τά στοιχειά καί τά φαντάσματα ἀποφεύγουν τό φῶς τῆς ἡμέρας. Καί τό ἄσβεστο ἡλιακό φῶς τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ εἶναι ἡ λογική.