Ἡ ἀδιάσπαστη γραμμή τῆς ἑλληνικότητας

Ο δικέφαλος αετός ήταν έμβλημα της δυναστείας των Παλαιολόγων. Στο κέντρο του, το μονό- γραμμα των Παλαιολόγων. Στην ένθετη φωτογραφία, το εξώφυλλο του βιβλίου της Αννας Δημητρίου-Μιχαήλ

«Ὁ κρητικῆς καταγωγῆς Φραγκίσκος Σκοῦφος (1644-1697) σπούδασε στήν Ἰταλία. Το 1669 χρημάτισε καθηγητής τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου τῆς Βενετίας καί τό ἔτος 1681 ἐξέδωσε τό ἔργο “Ρητορική”, ἀπό τό ὁποῖο παραθέτουμε τό κατωτέρω ἀπόσπασμα καί στό ὁποῖο φαίνεται ἡ ἀγάπη του πρός τήν πατρίδα καί ἡ ἀγωνία του γιά τήν τύχη τῶν συμπατριωτῶν του Ἑλλήνων: 

“Με τό σχῆμα τῆς δεήσεως θέλω παρακαλέσει τόν ἐλευθερωτήν τοῦ κόσμου Χριστόν, νά ἐλευθερώση μίαν φοράν τό ἑλληνικόν γένος ἀπό τήν δουλείαν τῶν Αγαρηνῶν, καί ἀπό τάς χεῖρας τοῦ Ὀτομανικού Βριάρεως. Φθάνει, κριτά δικαιώτατε, φθάνει! Ἕως πότε οἱ τρισάθλιοι Ἕλληνες έχουσι νά εὑρίσκωνται εἰς τά δεσμά τῆς δουλείας [...] Ἐνθυμήσου, θεάνθρωπε Ἰησοῦ, πώς τό ἑλληνικόν γένος ἐστάθη τό πρῶτον, ὀποῦ ἄνοιξε ταῖς αγκάλαις, διά νά δεχθῆ τό θείον σου Εὐαγγέλιον[...] κάμε νά φύγουν τόν ζυγόν τέτοιας βαρβαρικῆς αἰχμαλωσίας [...] ὕψωσαι πάλιν εἰς τήν προτέραν δόξαν τό γένος”».
Ἄννας Δημητρίου-Μιχαήλ, «Ἑλληνικότητα: Ἰδεολόγημα ἤ Ἐθνική Ταυτότητα;», Ἀθήνα 2013, ἐκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 50

Γιά μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ ἡ ἀθέατη ὄψη τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἡ Ἱστορία του καί ὅσα συνθέτουν τό
νόημα καί τά πολιτικά, οἰκονομικά, στρατιωτικά, ἠθικά καί πνευματικά μηνύματά της! Ὁ ἐφήμερος, παραδαρμένος ἀπό τόν Τυφωέα τῶν ἐντυπώσεων ἄνθρωπος, δέν γνωρίζει τίποτε ἄλλο παρά κάποιες λέξεις-κλειδιά, ὀνόματα καί ἡμερομηνίες ἀτάκτως ἐρριμμένες σέ βιβλία, πού παίζουν τόν ρόλο κοιμητηρίων περιεχομένου καί χωνευτηρίων λέξεων. 

Ἔτι δέ, ἡ μέθοδος «διδασκαλίας» τοῦ συλλογικοῦ ἐγώ, τῆς σεπτῆς ταυτοτικῆς σύστασης δηλαδή, εἶναι τόσο ἀπάνθρωπα σχεδιασμένη, ὥστε νά προκαλεῖ ἀποστροφή καί θυμηδία τό σημαινόμενο. Γιά παράδειγμα, ὁ στρυφνός, ἀνέμπνευστος, ἀπωθητικός τρόπος διδασκαλίας τῆς ἀρχαίας γλώσσας μας κατευθύνει τήν ψυχική διάθεση τῶν μαθητῶν στόν ἑλώδη λιμένα τῆς ἀντιπάθειας πρός τήν ἴδια τήν ἀρχαία ἑλληνική! 

Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ἡ μισελληνική ὑπερδομή ποῦ κατευθύνει τίς τύχες τῆς ἀσθμαίνουσας κρατικῆς ὀντότητας στοχεύει στόν ἀφανισμό τῆς ἐθνικῆς Ἰδέας καί ἀκολούθως στή διαγραφή καί τοῦ ἴδιου τοῦ ἔθνους ἀπό τά μητρῶα τῆς ζώσας πραγματικότητας. Μία ἀπό τίς μεθόδους ἐπίτευξης τοῦ στόχου αὐτῆς τῆς φιλέρημης κάστας εἶναι ἡ ἔγχυση μηδενιστικοῦ δηλητηρίου στή δημόσια σφαῖρα - μέ πρώτους ὑποδοχεῖς, φυσικά, τούς μαθητές στά σχολεῖα καί τούς φοιτητές στά πανεπιστήμια.

Δέν χρειαζόταν νά γραφτεῖ τό ἀνθελληνικότατο περί «συνωστισμοῦ» στήν προκυμαία τῆς Σμύρνης γιά νά γίνει ἀντιληπτό πῶς ἡ ἑλληνόφωνη, κρατικά ἐπιχορηγούμενη καί ἐπιβαλλόμενη ἱστοριογραφία θέλει νά ρηγματώσει τά θεμέλια τοῦ Γένους, νά συνεχίσει τό ἔργο τῶν ἁπανταχοῦ διωκτῶν τοῦ ἔθνους μας καί νά δικαιώσει τόν Αὐστριακό ἱστορικό Φαλμερράϋερ (1790-1861) πού ὑποστήριξε ὅτι τό ἑλληνικό ἔθνος έχει… ἐξαφανιστεῖ καί ὅτι στήν ἱστορική κοιτίδα μας «οἱ Σκύθες-Σλάβοι, οἱ Ἰλλυριοί-Ἀρβανίτες, οἱ συγγενικοί μέ τούς Σέρβους καί τούς Βουλγάρους λαοί εἶναι ἐκεῖνοι πού τώρα ὀνομάζουμε Ἕλληνες».

Το ἔργο τῆς ἐμπέδωσης τῆς ἰδέας περί «ἱστορικῆς ἀσυνέχειας» τῶν Ἑλλήνων συνεχίζουν ὁρισμένοι «διαπρεπεῖς» ἱστορικοί, οἱ ἔχοντες λάβει τή σκυτάλη τοῦ Φαλμερράϋερ. Κεντρική τους ἐπιδίωξη εἶναι νά ἐξορκίσουν τά «φαντάσματα» τοῦ Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου καί τοῦ Σπυρίδωνος Ζαμπελίου ἀπό τή σύγχρονη ἱστοριογραφία. Παπαρρηγόπουλος καί Ζαμπέλιος ἀπέδειξαν μέ συμπαγή, μεθοδικό καί ἀκλόνητο τρόπο τήν συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας καί τήν ἁρμονική σπονδύλωση τοῦ ἀρχαίου κόσμου μέ τόν νεότερο μέσω τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Τα ἔργα τους δείχνουν ὅτι τό ἔθνος μας δέν εἶναι μία «κατασκευή» τοῦ 19ου αἰώνα ἀλλά μία πραγματική, δοκιμασμένη στίς χιλιετίες συλλογική ὀντότητα. 

Τό βιβλίο τῆς Ἄννας Δημητρίου-Μιχαήλ, ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁποῖο παρατέθηκε στήν ἀρχή τοῦ παρόντος, εἶναι ἕνα πολύτιμο, καλογραμμένο καί εὔληπτο ἐγχειρίδιο ἐθνικῆς αὐτογνωσίας, πού ἀντικρούει πειστικά τίς νεφολογίες τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς τοῦ ἀφελληνισμοῦ. Περιλαμβάνει στοιχεῖα ἄγνωστα στό εὐρύ κοινό, πού τεκμηριώνουν τό συνεχές καί ἀδιάσπαστο τῆς Ἱστορίας μας. Τέλος, γιά τό ζήτημα τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας μία ἀπό τίς σημαντικότερες ἀπαντήσεις δίδεται στήν 41η σελίδα τοῦ βιβλίου: «Ὁ Ἰωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτσης τό ἔτος 1237 σέ ἀπαντητική του ἐπιστολή πρός τόν πάπα Γρηγόριο Θ΄ μιλάει γιά τό γένος τῶν Ἑλλήνων, τό ὁποῖο διαδέχτηκε τήν κληρονομιά τοῦ Μ. Κωνσταντίνου:“Γιατί ποῖος ἀπ’ ὅλους ἀγνοεῖ ὅτι ὁ κλῆρος τῆς διαδοχῆς ἐκείνου πέρασε στό γένος μας καί ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε κληρονόμοι καί διάδοχοί του;” Ἐπίσης τοῦ γράφει ὅτι ἡ σοφία “εν τῷ γένει τῶν Ελλήνων ἡμῶν βασιλεύει”».